ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΘΥΡΕΟΣ
ΙΣΧΥΣ ΜΟΥ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
Παρασκευή 29 Απριλίου 2016
Κυριακή 24 Απριλίου 2016
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΜΕ ΣΠΑΝΙΟ ΗΘΟΣ
| Η Α.Μ. Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΟΘΩΝ |
ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ κ. ΙΩΑΝΝΗ ΜΠΟΥΓΑ
Κυριακή των Βαϊων, ημέρα Εορτασμού και Μνήμης της Εξόδου του Μεσολογγίου.
Ένας που έλειψε από το μεγάλο αυτό γεγονός της Επανάστασης, ήταν ο
Μάρκος Μπότσαρης, και ένας από τους άξιους αντικαταστάτες τους ήταν ο
στρατηγός Δημήτριος Μακρής (από τους λίγους καπεταναίους της Στερεάς
που: ΔΕΝ συνεργάστηκε ποτέ με τον Αλή Πασά, ΔΕΝ κατέβηκε στην
Πελοπόννησο στον Εμφύλιο, ΔΕΝ επεδίωξε θέσεις μετά την απελευθέρωση
-αρνήθηκε ακόμη και τη θέση του Υπασπιστή του Όθωνα στην οποία εκείνος τον διόρισε. Γύρισε στο χωριό του και έζησε ως κτηνοτρόφος και αγρότης).
Γιά τον ήρωα Μάρκο: https://www.youtube.com/watch?v=kENVtgzQ8wI
Γιά τον Στρατηγό Μακρή, εδώ:
Γιά τον Στρατηγό Μακρή, εδώ:
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΜΑΚΡΗΣ
ένας ήρωας υψηλού ήθους
 Ο
Δημήτριος
Μακρής,
(Γαβαλού,
1772 - 1841). Φιλικός και οπλαρχηγός του Αγώνα, από τους ισχυρότερους της
Δυτικής Στερεάς. Γιος του Ευάγγελου Μάκρη που είχε πάρει μέρος στα Ορλωφικά, ο
Δημήτριος Μακρής ήταν αρχικά
κλέφτης υπό τον καπετάνιο Γιώργο Σφάλτο, μετά το
θάνατο του οποίου ανέλαβε την αρχηγία του σώματος του. Λίγο αργότερα, διορίστηκε
αρματολός του Ζυγού. Ήταν ανάμεσα στους ελάχιστους μεγαλοκαπετάνιους που δεν
υπηρέτησε στην αυλή του Αλή πασά και πάντοτε
βρισκόταν σε εχθρότητα μαζί του.
Τις
παραμονές της Επανάστασης ο Μακρής μυήθηκε στη Φιλική Εταιρία και υπήρξε εκείνος
που έδωσε το έναυσμα της επαναστατικής έκρηξης στη Δυτική Ελλάδα,
χτυπώντας
Οθωμανούς φοροεισπράκτορες στη Σκάλα του Μαυρομάτη (5 Μαΐου 1821).
Πρωταγωνίστηκε επίσης στις καταλήψεις από τις
επαναστατικές δυνάμεις των πόλεων
του Μεσολογγίου, του Αγρινίου και του Αιτωλικού. Αργότερα ακολούθησε το γενικό
διευθυντή της Δυτικής Στερεάς, Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, στην εκστρατεία του.
Στη
συνέχεια, η δράση του
περιορίστηκε γύρω από την πόλη του
Μεσολογγίου.
Το 1823
πήρε το δίπλωμα της οτρατηγίας από την τότε Προσωρινή Κυβέρνηση. Στους
εμφύλιους πολέμους δεν ακολούθησε τους άλλους Ρουμελιώτες οπλαρχηγούς στην
εκστρατεία τους κατά των «στασιαστών» στην Πελοπόννησο. Το 1825 - 26, επικεφαλής
πολυάριθμου στρατού, πήρε μέρος στην άμυνα του πολιορκημένου Μεσολογγίου, ως
ένας από τους σωματάρχες της φρουράς, και ήταν
αρχηγός μιας από τις τρεις
φάλαγγες της Εξόδου. Όταν ο Καραϊσκάκης αναδείχτηκε αρχιστράτηγος της Στερεάς, ο
Μακρής τον ακολούθησε με το σώμα του και μετά το
θάνατο του, όταν σχεδόν όλοι
οι καπετάνιοι είχα προσκυνήσει, εκείνος αποσύρθηκε στο αρματολίκι του,
αποτελώντας έτσι μια φωτεινή εξαίρεση.
Επί
Καποδίστρια, ο Μακρής δεν πήρε καμιά θέση και παρέμεινε, ηθελημένα, στο
περιθώριο. Υπήρξε πάντως πληρεξούσιος Ζυγού στην Δ' κατά συνέχεια Εθνοσυνέλευση
(1831).
Στην
οθωνική περίοδο έγινε ανώτερος αξιωματούχος της
Φάλαγγας αλλά εξακολουθούσε να
αρνείται κάθε οργανικό αξίωμα. Όταν, μάλιστα, ο Όθων τον ονόμασε υπασπιστή του,
εκείνος αρνήθηκε να δεχτεί.
Ο
Δημήτριος Μακρής ανήκει στη γενιά των παλιών αρματολών που δεν μπόρεσαν να
εγκλιματιστούν στη
νέα πραγματικότητα, όπως αυτή αναδύθηκε από μέσα το νεοσύστατο ελληνικό κράτος.
Δίχως να του λείπει η εθνική συνείδηση, είχε έντονα αναπτυγμένη την
τοπικιστική.
Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός, ότι σπάνια απομακρυνόταν από την περιοχή του (τη
Δυτική Στερεά) και εξαντλούσε το ενδιαφέρον του,
κυρίως, στη διαφύλαξη του
αρματολικιού και της ευρύτερης γύρω από αυτό περιοχής. Κι έτσι, ενώ είχε
σημαντικότατη παρουσία στην περίοδο 1821 - 27, επί Καποδίστρια και 'Οθωνα,
έμεινε έξω από τη δημόσια ζωή και αποτραβήχτηκε στο χωριό του, όπου έζησε τα
υπόλοιπα χρόνια της ζωής του ως κτηνοτρόφος και τοπικός παράγοντας.
Στο Δημαρχείο του Μεσολογγίου που λειτουργεί η κεντρική πινακοθήκη/μουσείο
βρίσκονται πολλά απο τα όπλα του Δημητρίου Μακρή , ανάμεσα τους και ο ξακουστός
Λιάρος , το ασημένιο καριοφίλι του.
|
Παρασκευή 22 Απριλίου 2016
Η ΑΜ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Β' Ο ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΑΦΗΣ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ ΦΛΟΓΑΣ.
Η Α.Μ. ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΙΓ' ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ
ΣΤΗΝ ΛΑΜΠΡΗ ΔΕΞΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΑΦΗΣ !!!
ΓΕΜΑΤΗ ΛΑΜΨΗ ΗΤΑΝ Η ΔΕΞΙΩΣΗ ΠΟΥ ΠΑΡΕΘΕΣΕ
Ο ΔΗΜΟΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ
ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΩΝ ΚΑΛΕΣΜΕΝΩΝ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΩΝ ΤΗΣ ΤΕΛΕΤΗΣ ΑΦΗΣ,
ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΣΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ
OLYMPIC VILLAGE.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΙΓ' ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ
ΣΤΗΝ ΛΑΜΠΡΗ ΔΕΞΙΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΑΦΗΣ !!!
ΓΕΜΑΤΗ ΛΑΜΨΗ ΗΤΑΝ Η ΔΕΞΙΩΣΗ ΠΟΥ ΠΑΡΕΘΕΣΕ
Ο ΔΗΜΟΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΟΛΥΜΠΙΑΣ
ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΩΝ ΚΑΛΕΣΜΕΝΩΝ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΩΝ ΤΗΣ ΤΕΛΕΤΗΣ ΑΦΗΣ,
ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ ΣΤΟ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ
OLYMPIC VILLAGE.
Βενιζέλος ή Μπεν Ζελόν ! Ο Ανθρωπος που οι Ελληνες τον Εμπιστευτηκαν και Αυτος τους Εκανε Πειραματοζωα !
Το ακατασίγαστο μίσος που επί αιώνες ο σιωνισμός τρέφει για τον Ελληνισμό, βρήκε την αποκορύφωσή του κατά τη διεξαγωγή της Μικρασιατικής εκστρατείας.
Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, η οποία γκρέμισε τα όνειρα του Ελληνισμού για την πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας, οφείλεται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στις ραδιουργίες των εβραίων.
Ορθότερα δε, κανείς σχεδόν δεν υποψιάζεται ή γνωρίζει ότι η έκβαση της εκστρατείας, ήταν προδιαγεγραμμένη από τον σιωνισμό. Τα όσα αποκαλυπτικά στοιχεία έπονται, τεκμηριώνουν απόλυτα τον ανωτέρω ισχυρισμό, καταδεικνύοντας ταυτόχρονα τον υποχθόνιο ρόλο του εβραίου, του αιώνιου αυτού μισέλληνα.
Ανέκαθεν οι εβραίοι μετέρχονταν δόλια μέσα για την ηθική, οικονομική, πνευματική αλλά και για την βιολογική εξόντωση του Ελληνισμού. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα επ’ αυτού, αποτελεί η διάδοση και εκλαϊκευση των αρχών του Παντουρκισμού από τον εβραίο Χέρμαν Βάμπερυ. Στο βιβλίο του «Εικόνες της Κεντρικής Ασίας» που πρωτοεκδόθηκε το 1868, ο Βάμπερυ ανέπτυσσε τις αρχές του Παντουρκισμού, με εντονότατες ανθελληνικές αιχμές, ενώ η στενή του σχέση με όσους μετέπειτα απετέλεσαν τον πυρήνα των ηγετικών στελεχών των Νεοτούρκων, υπήρξε αποφασιστικής σημασίας γεγονός, για την ανάπτυξη του Παντουρκικού φαινομένου, σαφής έκφραση του οποίου, υπήρξε η αναζωπύρωση των επεκτατικών βλέψεων των τούρκων προς την Ελλάδα.
Η Μικρασιατική καταστροφή οφείλεται σε μία σειρά από αίτια. Ανάμεσα στους παράγοντες εκείνους που επισφράγισαν την τραγωδία του 1922, είναι και η έντονη ανάμειξη του εβραϊσμού στην τεράστια ανθελληνική εκστρατεία, η οποία αναπτύχθηκε κατά την Εποποιία των ετών 1919-1922 τόσο στο μέτωπο, στις τάξεις του Ελληνικού Στρατού, όσο και στο εσωτερικό της χώρας, από μαρξιστικούς κύκλους που έπαιζαν ηθελημένα ή αθέλητα, το παιχνίδι των εβραίων. Η υπονόμευση και η αποσταθεροποίηση που οδήγησε στην πτώση του ηθικού του στρατού μας, παράγοντας ο οποίος συνετέλεσε καθοριστικά στη μετέπειτα Μικρασιατική τραγωδία, υπήρξε έργο του Αβραάμ Μπεναρόγια, ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ, εβραϊκής καταγωγής.
Ο Αβραάμ Μπεναρόγια ( ένας των ιδρυτών του Κ.Κ.Ε.), ο Κοέν και ο Κουν Βεντούρα, άπαντες εβραίοι, όπως προκύπτει από τα επίσημα στοιχεία της εποχής, δηλητηρίαζαν κατά το χειρότερο τρόπο την Ελληνική προσπάθεια, μέσω πικρόχολων κειμένων που δημοσίευαν στην εβραϊκή εφημερίδα «Avanti» της Θεσσαλονίκης. Με τη στάση της αυτή, η εβραϊκή κοινότητα που διέμενε στην Ελλάδα, εξέφραζε την υποστήριξή της προς τον ομόφυλό της Κεμάλ, ο οποίος ήταν σιωνιστής, όπως άλλωστε σιωνιστές ετύγχαναν όλα τα ηγετικά στελέχη των Νεοτούρκων. Ειδικότερα οι ηγέτες των Νεοτούρκων Ταλαάτ και Ενβέρ, ήταν κρυπτοεβραίοι και μέσω των αξιωμάτων που κατείχαν, συνετέλεσαν αποφασιστικά στην υλοποίηση των εβραϊκών σχεδίων, στο προκείμενο ζήτημα.
Αξίζει στο σημείο αυτό να αναφερθεί, ότι όλα τα στελέχη της Επιτροπής των Νεοτούρκων στην Θεσσαλονίκη ήταν εβραίοι. Το τεκτονικό περιοδικό «Ακακία» (Οκτώβριος 1908) αποκαλύπτει ότι η ξένη Στοά «Μακεδονία» με έδρα τη Θεσσαλονίκη, είχε ως διδάσκαλο τον Ιταλοεβραίο Εμ. Καράσο, στην δικαιοδοσία του δε υπάγονταν τρεις ακόμη ξένες στοές, στους κόλπους των οποίων οι Ταλαάτ και Ενβέρ, βρήκαν πρόσφορο έδαφος για να δημιουργήσουν την «Κίνηση Νεοτούρκων». Η «Κίνηση Νεοτούρκων» τελούσε υπό την προστασία της ιταλικής πρεσβείας, από τυπική άποψη, ενώ τα μέλη της αποτελούνταν εξ’ ολοκλήρου από τουρκοεβραίους, μέλη των ανωτέρω ξένων στοών.
Η διείσδυση των εβραίων στον τουρκικό τεκτονισμό κατά τη συγκεκριμένη περίοδο, δεν υπήρξε γεγονός τυχαίο. Είναι γνωστό ότι την 1η Μαίου 1909 οι τούρκοι τέκτονες, προκειμένου να εξασφαλίσουν την εύνοια και την υποστήριξη των σιωνιστών, ανέδειξαν στο αξίωμα του Μεγάλου Διδασκάλου της Μεγάλης Στοάς της Τουρκίας τον Μαχμούντ Ορφί Πασά, όργανο των εβραϊκών επιδιώξεων, το δε Υπατο Συμβούλιο της Μεγάλης Στοάς της Τουρκίας αποτελούσαν οι Δαυίδ Κοέν, Ραφαέλο Ρίτσι, Ισαάκ Μαρκιόνε, Νίκολα Φόρτε, Τζωρτζ Σούρσοκ και Ιακόμπ Σουχάμι, όλοι τους εβραϊκής καταγωγής. Μέσα από αυτούς τους κύκλους αναδείχθηκε αργότερα ο Κεμάλ Ατατούρκ, ο οποίος με τη βοήθεια των αδελφών του εβραίων, και όχι μόνο, θα συνέτριβε τον Ελληνικό στρατό το 1922…
Ενθερμος υποστηρικτής της Ελληνικής επεμβάσεως στην Μικρά Ασία, ήταν ο πρωθυπουργός της Αγγλίας και σιωνιστής Λόυδ Τζωρτζ. Ο Λ. Τζωρτζ όσο «περίεργα» τάχθηκε στο πλευρό των Ελλήνων, άλλο τόσο «περίεργα» τους εγκατέλειψε στην πλέον κρίσιμη στιγμή, γεγονός το οποίο εάν συσχετισθεί με τις σιωνιστικές θέσεις του βρίσκει την εξήγησή του. Αξίζει να τονισθεί ότι ο προσωπικός γραμματέας του Τζωρτζ ήταν ο εβραίος «Σερ» Φίλιπ Σασούουν, ο οποίος… συμπτωματικά ήταν παντρεμένος με την κόρη του τραπεζίτη Ρότσιλντ. Αμφότεροι τελούσαν και μυστικο-σύμβουλοι του άγγλου πρωθυπουργού, ενώ η επίδραση του σιωνιστικού στοιχείου ήταν εντονότερη στη σύνθεση της βρετανικής κυβερνήσεως. Οι υπουργοί του Τζωρτζ Λόρδος Σέσιλ και Λόρδος Ρήντιγκ (κατά εβραϊκόν κόσμον Ισαάκ Μοντ) ήταν απροκάλυπτα σιωνιστές και εκδηλωμένοι μισέλληνες.
Ποιο όμως ήταν το σκεπτικό και οι απώτεροι στόχοι στους οποίους οι σιωνιστές απέβλεπαν με τη Μικρασιατική Εκστρατεία; Δεν θα πρέπει να λησμονείται ότι η Μικρά Ασία είναι πανάρχαια Ελληνική Γη. Παρά τους διωγμούς και τον εκτουρκισμό πολλών αιώνων, το Ελληνικό στοιχείο διέθετε στην περιοχή αυτή μία ισχυρή Εθνολογική βάση. Οι σιωνιστές, έβλεπαν τη μόνιμη Ελληνική παρουσία στην Μικρά Ασία σαν μία θανάσιμη απειλή προς τα συμφέροντά τους. Αφ’ ενός δεν ήθελαν για ιδεολογικούς λόγους να δουν την Μεγάλη Ιδέα του Ελληνισμού να πραγματώνεται, αφ’ ετέρου μία μεγάλη αλλά αδύναμη Τουρκία, ήταν η περίπτωση του εύκολου θύματος για την οικονομική διείσδυση που ονειρεύονταν. Συνεπώς η Ελληνική παρουσία στα Ιωνικά παράλια και γενικότερα στη Μικρά Ασία έπρεπε να εκλείψει, διότι αποτελούσε πρόσκομμα στην υλοποίηση των σιωνιστικών σχεδίων. Για να επέλθει όμως η εξάλειψή της, έπρεπε να υπάρξει μία βίαιη μετακίνηση ή και αφανισμός του Ελληνικού πληθυσμού, ένας στόχος που μόνο δια της γενοκτονίας έβρισκε την πραγμάτωσή του. Για τη γενοκτονία χρειαζόταν ένα πρόσχημα. Και το πρόσχημα βρέθηκε.
Η Ελλάδα αποφασισμένη να διεκδικήσει δυναμικά τα δίκαιά της στη Μικρά Ασία, υπό την προτροπή της Βρετανίας και γενικά των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής, τη διαβεβαίωση των οποίων για αμέριστη συμπαράσταση είχε προηγουμένως εξασφαλίσει, αποβίβασε στρατό το 1919 στη Σμύρνη. Το σχέδιο ήταν πανούργο: Οι σιωνιστές, δια των Μεγάλων Δυνάμεων, τους ηγέτες των οποίων επηρέαζαν και δια του αδελφού τους Ελ. Βενιζέλου, ενέπλεξαν τον Ελληνικό Στρατό σε μία θανάσιμη παγίδα και μαζί του καταδίκασαν τον Ελληνικό πληθυσμό των περιοχών της Μικράς Ασίας.
Ώθησαν τα Ελληνικά στρατεύματα στα βάθη της Μικράς Ασίας παρέχοντάς τους μία εφήμερη βοήθεια και όταν οι συγκυρίες κατέστησαν τις Ελληνικές δυνάμεις τρωτές, επήλθε η κατακόρυφη ενδυνάμωση των Κεμαλικών στρατευμάτων και η συντριβή των Ελλήνων. Και μαζί με τη συντριβή, βρέθηκε η ευκαιρία να σφαγιασθεί ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας, με πρόσχημα τα δεινά που υπέστησαν οι τούρκοι από τον Ελληνικό στρατό, κατά τη νικηφόρα προέλασή του στο διάστημα 1919-1922. Η θανάσιμη παγίδα ήταν καλά προσχεδιασμένη…
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, για τον οποίο έχει γραφτεί χωρίς να διαψευστεί ότι είναι εβραϊκής καταγωγής, φέρων το επίθετο Μπεν Ζελόν, υπό την παρότρυνση των ομοϊδεατών του, απέστειλε χωρίς καμμία υποδομή τα Ελληνικά στρατεύματα στην Μικρά Ασία, καταδικάζοντάς τα σε βέβαιη σφαγή.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Βενιζέλος δεν είχε κάνει καμία πρόβλεψη, ούτε είχε κάποια εναλλακτική λύση για το ενδεχόμενο καταρρεύσεως του μετώπου… Επίσης δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πριν επέλθει η Ελληνική συντριβή, ο Βενιζέλος έχασε προσχεδιασμένα τις εκλογές, προκειμένου να αποποιηθεί των βαρύτατων ευθυνών της προαποφασισμένης από τους σιωνιστές τραγωδίας. Είναι βέβαιο ότι εάν ο Βενιζέλος κέρδιζε τις εκλογές, στις οποίες σημειωτέον ότι όλα τα δεδομένα καταδείκνυαν την εκλογική νίκη του, τότε θα συνέβαινε επί της πρωθυπουργίας του η Μικρασιατική καταστροφή και θα ήταν αυτός που θα επωμιζόταν τις συνέπειες της ήττας. Ποιος όμως ήταν ο παράγοντας εκείνος που συνετέλεσε ώστε ο Βενιζέλος να χάσει τις εκλογές, γεγονός παράδοξο και μη φυσιολογικό, αφού μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών είχε επιστρέψει στην Ελλάδα ως θριαμβευτής και το κλίμα τον ευνοούσε;
Στην τεχνητή εκλογική ήττα του, τον βοήθησαν οι εβραίοι ομοϊδεάτες του. Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφερθεί, ότι ο Βενιζέλος αντλούσε σημαντικό μέρος της εκλογικής του δυνάμεως από το εβραϊκό στοιχείο της Θεσσαλονίκης, γι’ αυτό άλλωστε είχε οργανώσει και το κίνημα της Αμύνης με επίκεντρο τη συμπρωτεύουσα. Στις εκλογές λοιπόν που προηγήθηκαν της τραγωδίας, οι εβραίοι σύσσωμοι στράφηκαν φαινομενικά εναντίον του και τον «μαύρισαν», διασώζοντάς τον από την ευθύνη της προσχεδιασμένης επερχόμενης καταστροφής στο Μικρασιατικό μέτωπο…
Για όσους αμφισβητούν τη σιωνιστική πολιτική του Ελ. Βενιζέλου, θα παρατεθούν τα ακόλουθα αδιάψευστα στοιχεία:
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ασκούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας, πολιτική άκρως φιλοεβραϊκή, αφού όπως ομολογούν οι ίδιοι οι εβραίοι στο επίσημο όργανό τους «Χρονικά» (Όργανο του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου, Τεύχος Σεπτ. – Οκτώβριος 1992): «…Ο διοικητής της Θεσσαλονίκης Ρακτιβάν σε συνεντεύξεις του σε τοπικές εβραϊκές εφημερίδες, προβάλει τις αρχές της ισονομίας που διέπουν την Ελληνική διοίκηση και το πνεύμα της ανεξιθρησκίας που χαρακτηρίζει τον Ελληνικό λαό, με παράδειγμα τους εβραίους της παλιάς Ελλάδας, που παρά τον μικρό αριθμό τους κατέχουν σημαντικές θέσεις στη δημόσια ζωή. Και ο εβραϊκός τύπος της Θεσσαλονίκης, εκφράζοντας τις διαθέσεις της κοινής γνώμης, επαινεί την ελληνική κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, που προσφέρει στους εβραίους προνόμια που δεν υπάρχουν σε κανένα άλλο Βαλκανικό Κράτος, προετοιμάζοντας γι’ αυτούς ένα λαμπρό μέλλον…» Οι υπαινιγμοί για τη σιωνική πολιτική που ασκούσε ο Βενιζέλος είναι σαφέστατοι. Άλλωστε, όπως το ίδιο έντυπο αναφέρει («Χρονικά», τεύχος Απριλίου – Μαΐου 1994), «Ο Ελευθέριος Βενιζέλος πρώτος υποστήριξε τη δημιουργία ελεύθερου εβραϊκού κράτους».
Τις ίδιες ακριβώς θέσεις εξέφρασε και ένας από τους βασικούς συνεργάτες του Βενιζέλου, υπουργός και Γενικός Διοικητής της Μακεδονίας, ο Π. Αργυρόπουλος, στον τύπο της εποχής. Όλα ήταν προμελετημένα. Σταδιακά και με πρόσχημα την επαναφορά του Κωνσταντίνου, οι… σύμμαχοι σταμάτησαν την χορήγηση βοηθείας προς την Ελλάδα και ένας – ένας άρχισαν να καταφέρνουν πισώπλατες μαχαιριές. Ο ιταλοεβραίος πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζιολίτι, εκκένωσε τη Νότια Μικρά Ασία από τα ιταλικά στρατεύματα τα οποία βρίσκονταν εκεί, απελευθερώνοντας κατ’ αυτό τον τρόπο σημαντικές δυνάμεις των τούρκων που είχαν καθηλωθεί εκεί εξ’ αιτίας της ιταλικής στρατιωτικής παρουσίας. Την ίδια ώρα η Γαλλία, υποταγμένη στη θέληση των εβραίων Μπιαν και Μπλουμ, συνάπτοντας τη γαλλοτουρκική συνθήκη συνθηκολογήσεως στην Κιλικία, απελευθέρωσε επίσης με τη σειρά της τα Κεμαλικά στρατεύματα από τη μέθοδο της Συρίας, παραδίδοντας συγχρόνως όλο το γερμανικό πολεμικό υλικό που είχαν κυριεύσει, στους Τούρκους.
Η εβραϊκή στοά της Θεσσαλονίκης «Μπάι – Μπριθ», συνετέλεσε αποφασιστικά την πρόκληση της Μικρασιατικής καταστροφής, δια της οικονομικής βοηθείας που απέστειλε στον Κεμάλ. Ο εβραϊκής καταγωγής Μπρονστάιν (τρότσκυ), ηγέτης της Ρωσίας εκείνη την περίοδο, ενίσχυσε σε εκπληκτικό βαθμό τον Κεμάλ, χορηγώντας του τεράστιες ποσότητες χρυσού και πυροβόλα όπλα. Τον Μπρονστάιν χρηματοδοτούσε με τη σειρά της η εβραϊκή τράπεζα Κουν και Λεμπ, η οποία τον πίεσε να υπογράψει συνθήκη ειρήνης με την Τουρκία, ώστε να απαλλάξει από ένα ακόμη πρόβλημα τον Κεμάλ.
Άθλιος επίσης υπήρξε ο ρόλος του Μπαζίλ Ζαχάρωφ. Ο Ζαχάρωφ, εβραίος έμπορος όπλων από την Κωνσταντινούπολη, μονίμως εγκατεστημένος στην Ελβετία, υποδυόταν επί σειράν ετών τον Ελληνα. Στην πραγματικότητα ήταν συνεργάτης της αγγλοεβραϊκής πολεμικής βιομηχανίας «Βίκερς». Ο Ζαχάρωφ, προσωπικός φίλος του Ε. Βενιζέλου, αρχικά προμήθευσε τον Ελληνικό στρατό με ελαφρύ και βαρύ οπλισμό για να καλύψει τις ανάγκες του, έναντι πραγματικά εκπληκτικών οικονομικών διευκολύνσεων. Ο Ζαχάρωφ, ισχυριζόταν ότι… βοηθούσε τον Ελληνικό στρατό, ωθούμενος δήθεν, από πατριωτικά κίνητρα. Μόλις όμως οι Ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις εισέδυσαν στην Μικρά Ασία και ο «ομόφυλός του» Ε. Βενιζέλος «εγκατέλειψε» την εξουσία, οι αποστολές του Ζαχάρωφ σταμάτησαν ολοσχερώς ενώ ο μέχρι τότε παραδοθείς οπλισμός απεδείχθη προβληματικός, καθώς ανακαλύφθηκαν τεράστιες ποσότητες άχρηστων όπλων και ελαττωματικών πυρομαχικών. Τα αποτελέσματα ήταν προφανή…
Στο σημείο αυτό αρχίζει να γίνει μνεία σε ένα τραγικό περιστατικό, το οποίο καταδεικνύει για μια ακόμη φορά τον μισελληνισμό των εβραίων. Το περιστατικό τοποθετείται χρονικά στις ημέρες της μικρασιατικής τραγωδίας και είναι το ακόλουθο: Στη συνοικία Μπας Οτουράκ της Σμύρνης, οι εβραίοι οι οποίοι τις προηγούμενες ημέρες είχαν επιδοθεί σε μία καταδοτική έξαρση κατά των Ελλήνων, είχαν συγκεντρωθεί και χλεύαζαν τους διερχόμενους Ελληνες αιχμαλώτους. Όταν οι τούρκοι στρατιώτες άρχισαν να κτυπούν τους Έλληνες με τους υποκοπάνους των όπλων τους, τούρκοι και εβραίοι ξέσπασαν από κοινού σε παραλήρημα ενθουσιασμού και χειροκροτημάτων… Ο δε εβραίος νομάρχης Ραχμή Μπέης, εξώθησε τους τσέτες να προβούν στην εξόντωση του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Ενάμισι εκατομμύριο νεκροί, άλλοι τόσοι πρόσφυγες και δισεκατομμύρια σε δραχμές οι υλικές ζημιές. Αυτό ήταν το τίμημα της Μικρασιατικής καταστροφής, στην πρόκληση της οποίας τόσο συνέργησε ο διεθνής σιωνισμός. Η εβραϊκή μάλιστα ωμότητα, έφθασε μέχρι του σημείου της επιδείξεως ασέβειας προς τους ίδιους τους νεκρούς. Ούτε τα οστά των νεκρών Ελλήνων δεν σεβάσθηκαν οι εβραίοι. Μετά τη μεγάλη σφαγή, ένα «ολλανδικό» πλοίο φόρτωσε στο λιμάνι της Σμύρνης τα κόκαλα των νεκρών, τα οποία προορίζονταν να διατεθούν… για βιομηχανικούς σκοπούς! Το πλοίο, όπως και η εκμεταλλεύτρια εταιρεία που επεδίωκε να θησαυρίσει ακόμη και από τα οστά των νεκρών, τα οποία «αξιολογούσε» ως πρώτη ύλη (!), ανήκε στους εβραίους Ραούλ Βόντεμπουργκ και Ερασμο Λεβύ.
Επιπροσθέτως, στην επιχείρηση αφελληνισμού της Μικράς Ασίας, είναι γνωστός ο ρόλος που διαδραμάτισε ο αμερικανοεβραίος Χ. Μοργκεντάου. Ως πρόεδρος της «Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων», μερίμνησε ώστε κατά την οκταετία 1922-1930, να εφαρμοσθεί κατά γράμμα η Συνθήκη της Λωζάννης, το τερατούργημα αυτό του Ε. Βενιζέλου που προέβλεπε τον ξεριζωμό των Ελληνικών πληθυσμών από την Ιωνία.
Επανερχόμενοι στο θέμα των δηλώσεων Βενιζέλου δια των οποίων συνηγορούσε υπέρ της ιδρύσεως του κράτους του Ισραήλ, κρίνω αυτές αποκαλυπτικές της καταγωγής του. Το γεγονός δε ότι ο Βενιζέλος παρουσιάζεται ως «πρωτεργάτης» της προσπάθειας για την ίδρυση του εβραϊκού κράτους, δεν θα πρέπει να εκπλήσσει. Και αυτό διότι ο Βενιζέλος, ήταν εβραϊκής καταγωγής.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός ότι η Μικρασιατική καταστροφή επήλθε την χρονική εκείνη στιγμή κατά την οποία δέσποζαν τόσο στην Τουρκία όσο και στην Ελλάδα δύο εβραϊκές μορφές: Ο Κεμάλ Ατατούρκ και ο Μπεν Ζελόν. Εξ΄ άλλου δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο το γεγονός ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπήρξε, ήδη από το 1917, όπως καταδεικνύεται μέσα από επίσημα έγγραφα, ο πρώτος πολιτικός ηγέτης και δη πρωθυπουργός που ζήτησε την αναγνώριση ισραηλινού κράτους. Τον Ιούλιο του 1920 ο ΄Άγγλος ναύαρχος Ντε Ρόμπεκ σε επιστολή που απηύθυνε προς τον τότε Υπουργό Λόρδο Κώρζον, ανέφερε, μεταξύ των άλλων, και τα εξής: «…Με άλλα λόγια ο κ. Βενιζέλος δεν είναι η Ελλάς. Εν κυριολεξία δεν είναι καν ΄Έλλην…».
Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι η Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, η οποία γκρέμισε τα όνειρα του Ελληνισμού για την πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας, οφείλεται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου στις ραδιουργίες των εβραίων.
Ορθότερα δε, κανείς σχεδόν δεν υποψιάζεται ή γνωρίζει ότι η έκβαση της εκστρατείας, ήταν προδιαγεγραμμένη από τον σιωνισμό. Τα όσα αποκαλυπτικά στοιχεία έπονται, τεκμηριώνουν απόλυτα τον ανωτέρω ισχυρισμό, καταδεικνύοντας ταυτόχρονα τον υποχθόνιο ρόλο του εβραίου, του αιώνιου αυτού μισέλληνα.
Ανέκαθεν οι εβραίοι μετέρχονταν δόλια μέσα για την ηθική, οικονομική, πνευματική αλλά και για την βιολογική εξόντωση του Ελληνισμού. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα επ’ αυτού, αποτελεί η διάδοση και εκλαϊκευση των αρχών του Παντουρκισμού από τον εβραίο Χέρμαν Βάμπερυ. Στο βιβλίο του «Εικόνες της Κεντρικής Ασίας» που πρωτοεκδόθηκε το 1868, ο Βάμπερυ ανέπτυσσε τις αρχές του Παντουρκισμού, με εντονότατες ανθελληνικές αιχμές, ενώ η στενή του σχέση με όσους μετέπειτα απετέλεσαν τον πυρήνα των ηγετικών στελεχών των Νεοτούρκων, υπήρξε αποφασιστικής σημασίας γεγονός, για την ανάπτυξη του Παντουρκικού φαινομένου, σαφής έκφραση του οποίου, υπήρξε η αναζωπύρωση των επεκτατικών βλέψεων των τούρκων προς την Ελλάδα.
Η Μικρασιατική καταστροφή οφείλεται σε μία σειρά από αίτια. Ανάμεσα στους παράγοντες εκείνους που επισφράγισαν την τραγωδία του 1922, είναι και η έντονη ανάμειξη του εβραϊσμού στην τεράστια ανθελληνική εκστρατεία, η οποία αναπτύχθηκε κατά την Εποποιία των ετών 1919-1922 τόσο στο μέτωπο, στις τάξεις του Ελληνικού Στρατού, όσο και στο εσωτερικό της χώρας, από μαρξιστικούς κύκλους που έπαιζαν ηθελημένα ή αθέλητα, το παιχνίδι των εβραίων. Η υπονόμευση και η αποσταθεροποίηση που οδήγησε στην πτώση του ηθικού του στρατού μας, παράγοντας ο οποίος συνετέλεσε καθοριστικά στη μετέπειτα Μικρασιατική τραγωδία, υπήρξε έργο του Αβραάμ Μπεναρόγια, ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ, εβραϊκής καταγωγής.
Ο Αβραάμ Μπεναρόγια ( ένας των ιδρυτών του Κ.Κ.Ε.), ο Κοέν και ο Κουν Βεντούρα, άπαντες εβραίοι, όπως προκύπτει από τα επίσημα στοιχεία της εποχής, δηλητηρίαζαν κατά το χειρότερο τρόπο την Ελληνική προσπάθεια, μέσω πικρόχολων κειμένων που δημοσίευαν στην εβραϊκή εφημερίδα «Avanti» της Θεσσαλονίκης. Με τη στάση της αυτή, η εβραϊκή κοινότητα που διέμενε στην Ελλάδα, εξέφραζε την υποστήριξή της προς τον ομόφυλό της Κεμάλ, ο οποίος ήταν σιωνιστής, όπως άλλωστε σιωνιστές ετύγχαναν όλα τα ηγετικά στελέχη των Νεοτούρκων. Ειδικότερα οι ηγέτες των Νεοτούρκων Ταλαάτ και Ενβέρ, ήταν κρυπτοεβραίοι και μέσω των αξιωμάτων που κατείχαν, συνετέλεσαν αποφασιστικά στην υλοποίηση των εβραϊκών σχεδίων, στο προκείμενο ζήτημα.
Αξίζει στο σημείο αυτό να αναφερθεί, ότι όλα τα στελέχη της Επιτροπής των Νεοτούρκων στην Θεσσαλονίκη ήταν εβραίοι. Το τεκτονικό περιοδικό «Ακακία» (Οκτώβριος 1908) αποκαλύπτει ότι η ξένη Στοά «Μακεδονία» με έδρα τη Θεσσαλονίκη, είχε ως διδάσκαλο τον Ιταλοεβραίο Εμ. Καράσο, στην δικαιοδοσία του δε υπάγονταν τρεις ακόμη ξένες στοές, στους κόλπους των οποίων οι Ταλαάτ και Ενβέρ, βρήκαν πρόσφορο έδαφος για να δημιουργήσουν την «Κίνηση Νεοτούρκων». Η «Κίνηση Νεοτούρκων» τελούσε υπό την προστασία της ιταλικής πρεσβείας, από τυπική άποψη, ενώ τα μέλη της αποτελούνταν εξ’ ολοκλήρου από τουρκοεβραίους, μέλη των ανωτέρω ξένων στοών.
Η διείσδυση των εβραίων στον τουρκικό τεκτονισμό κατά τη συγκεκριμένη περίοδο, δεν υπήρξε γεγονός τυχαίο. Είναι γνωστό ότι την 1η Μαίου 1909 οι τούρκοι τέκτονες, προκειμένου να εξασφαλίσουν την εύνοια και την υποστήριξη των σιωνιστών, ανέδειξαν στο αξίωμα του Μεγάλου Διδασκάλου της Μεγάλης Στοάς της Τουρκίας τον Μαχμούντ Ορφί Πασά, όργανο των εβραϊκών επιδιώξεων, το δε Υπατο Συμβούλιο της Μεγάλης Στοάς της Τουρκίας αποτελούσαν οι Δαυίδ Κοέν, Ραφαέλο Ρίτσι, Ισαάκ Μαρκιόνε, Νίκολα Φόρτε, Τζωρτζ Σούρσοκ και Ιακόμπ Σουχάμι, όλοι τους εβραϊκής καταγωγής. Μέσα από αυτούς τους κύκλους αναδείχθηκε αργότερα ο Κεμάλ Ατατούρκ, ο οποίος με τη βοήθεια των αδελφών του εβραίων, και όχι μόνο, θα συνέτριβε τον Ελληνικό στρατό το 1922…
Ενθερμος υποστηρικτής της Ελληνικής επεμβάσεως στην Μικρά Ασία, ήταν ο πρωθυπουργός της Αγγλίας και σιωνιστής Λόυδ Τζωρτζ. Ο Λ. Τζωρτζ όσο «περίεργα» τάχθηκε στο πλευρό των Ελλήνων, άλλο τόσο «περίεργα» τους εγκατέλειψε στην πλέον κρίσιμη στιγμή, γεγονός το οποίο εάν συσχετισθεί με τις σιωνιστικές θέσεις του βρίσκει την εξήγησή του. Αξίζει να τονισθεί ότι ο προσωπικός γραμματέας του Τζωρτζ ήταν ο εβραίος «Σερ» Φίλιπ Σασούουν, ο οποίος… συμπτωματικά ήταν παντρεμένος με την κόρη του τραπεζίτη Ρότσιλντ. Αμφότεροι τελούσαν και μυστικο-σύμβουλοι του άγγλου πρωθυπουργού, ενώ η επίδραση του σιωνιστικού στοιχείου ήταν εντονότερη στη σύνθεση της βρετανικής κυβερνήσεως. Οι υπουργοί του Τζωρτζ Λόρδος Σέσιλ και Λόρδος Ρήντιγκ (κατά εβραϊκόν κόσμον Ισαάκ Μοντ) ήταν απροκάλυπτα σιωνιστές και εκδηλωμένοι μισέλληνες.
Ποιο όμως ήταν το σκεπτικό και οι απώτεροι στόχοι στους οποίους οι σιωνιστές απέβλεπαν με τη Μικρασιατική Εκστρατεία; Δεν θα πρέπει να λησμονείται ότι η Μικρά Ασία είναι πανάρχαια Ελληνική Γη. Παρά τους διωγμούς και τον εκτουρκισμό πολλών αιώνων, το Ελληνικό στοιχείο διέθετε στην περιοχή αυτή μία ισχυρή Εθνολογική βάση. Οι σιωνιστές, έβλεπαν τη μόνιμη Ελληνική παρουσία στην Μικρά Ασία σαν μία θανάσιμη απειλή προς τα συμφέροντά τους. Αφ’ ενός δεν ήθελαν για ιδεολογικούς λόγους να δουν την Μεγάλη Ιδέα του Ελληνισμού να πραγματώνεται, αφ’ ετέρου μία μεγάλη αλλά αδύναμη Τουρκία, ήταν η περίπτωση του εύκολου θύματος για την οικονομική διείσδυση που ονειρεύονταν. Συνεπώς η Ελληνική παρουσία στα Ιωνικά παράλια και γενικότερα στη Μικρά Ασία έπρεπε να εκλείψει, διότι αποτελούσε πρόσκομμα στην υλοποίηση των σιωνιστικών σχεδίων. Για να επέλθει όμως η εξάλειψή της, έπρεπε να υπάρξει μία βίαιη μετακίνηση ή και αφανισμός του Ελληνικού πληθυσμού, ένας στόχος που μόνο δια της γενοκτονίας έβρισκε την πραγμάτωσή του. Για τη γενοκτονία χρειαζόταν ένα πρόσχημα. Και το πρόσχημα βρέθηκε.
Η Ελλάδα αποφασισμένη να διεκδικήσει δυναμικά τα δίκαιά της στη Μικρά Ασία, υπό την προτροπή της Βρετανίας και γενικά των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής, τη διαβεβαίωση των οποίων για αμέριστη συμπαράσταση είχε προηγουμένως εξασφαλίσει, αποβίβασε στρατό το 1919 στη Σμύρνη. Το σχέδιο ήταν πανούργο: Οι σιωνιστές, δια των Μεγάλων Δυνάμεων, τους ηγέτες των οποίων επηρέαζαν και δια του αδελφού τους Ελ. Βενιζέλου, ενέπλεξαν τον Ελληνικό Στρατό σε μία θανάσιμη παγίδα και μαζί του καταδίκασαν τον Ελληνικό πληθυσμό των περιοχών της Μικράς Ασίας.
Ώθησαν τα Ελληνικά στρατεύματα στα βάθη της Μικράς Ασίας παρέχοντάς τους μία εφήμερη βοήθεια και όταν οι συγκυρίες κατέστησαν τις Ελληνικές δυνάμεις τρωτές, επήλθε η κατακόρυφη ενδυνάμωση των Κεμαλικών στρατευμάτων και η συντριβή των Ελλήνων. Και μαζί με τη συντριβή, βρέθηκε η ευκαιρία να σφαγιασθεί ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας, με πρόσχημα τα δεινά που υπέστησαν οι τούρκοι από τον Ελληνικό στρατό, κατά τη νικηφόρα προέλασή του στο διάστημα 1919-1922. Η θανάσιμη παγίδα ήταν καλά προσχεδιασμένη…
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, για τον οποίο έχει γραφτεί χωρίς να διαψευστεί ότι είναι εβραϊκής καταγωγής, φέρων το επίθετο Μπεν Ζελόν, υπό την παρότρυνση των ομοϊδεατών του, απέστειλε χωρίς καμμία υποδομή τα Ελληνικά στρατεύματα στην Μικρά Ασία, καταδικάζοντάς τα σε βέβαιη σφαγή.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Βενιζέλος δεν είχε κάνει καμία πρόβλεψη, ούτε είχε κάποια εναλλακτική λύση για το ενδεχόμενο καταρρεύσεως του μετώπου… Επίσης δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πριν επέλθει η Ελληνική συντριβή, ο Βενιζέλος έχασε προσχεδιασμένα τις εκλογές, προκειμένου να αποποιηθεί των βαρύτατων ευθυνών της προαποφασισμένης από τους σιωνιστές τραγωδίας. Είναι βέβαιο ότι εάν ο Βενιζέλος κέρδιζε τις εκλογές, στις οποίες σημειωτέον ότι όλα τα δεδομένα καταδείκνυαν την εκλογική νίκη του, τότε θα συνέβαινε επί της πρωθυπουργίας του η Μικρασιατική καταστροφή και θα ήταν αυτός που θα επωμιζόταν τις συνέπειες της ήττας. Ποιος όμως ήταν ο παράγοντας εκείνος που συνετέλεσε ώστε ο Βενιζέλος να χάσει τις εκλογές, γεγονός παράδοξο και μη φυσιολογικό, αφού μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών είχε επιστρέψει στην Ελλάδα ως θριαμβευτής και το κλίμα τον ευνοούσε;
Στην τεχνητή εκλογική ήττα του, τον βοήθησαν οι εβραίοι ομοϊδεάτες του. Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφερθεί, ότι ο Βενιζέλος αντλούσε σημαντικό μέρος της εκλογικής του δυνάμεως από το εβραϊκό στοιχείο της Θεσσαλονίκης, γι’ αυτό άλλωστε είχε οργανώσει και το κίνημα της Αμύνης με επίκεντρο τη συμπρωτεύουσα. Στις εκλογές λοιπόν που προηγήθηκαν της τραγωδίας, οι εβραίοι σύσσωμοι στράφηκαν φαινομενικά εναντίον του και τον «μαύρισαν», διασώζοντάς τον από την ευθύνη της προσχεδιασμένης επερχόμενης καταστροφής στο Μικρασιατικό μέτωπο…
Για όσους αμφισβητούν τη σιωνιστική πολιτική του Ελ. Βενιζέλου, θα παρατεθούν τα ακόλουθα αδιάψευστα στοιχεία:
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος ασκούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας, πολιτική άκρως φιλοεβραϊκή, αφού όπως ομολογούν οι ίδιοι οι εβραίοι στο επίσημο όργανό τους «Χρονικά» (Όργανο του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου, Τεύχος Σεπτ. – Οκτώβριος 1992): «…Ο διοικητής της Θεσσαλονίκης Ρακτιβάν σε συνεντεύξεις του σε τοπικές εβραϊκές εφημερίδες, προβάλει τις αρχές της ισονομίας που διέπουν την Ελληνική διοίκηση και το πνεύμα της ανεξιθρησκίας που χαρακτηρίζει τον Ελληνικό λαό, με παράδειγμα τους εβραίους της παλιάς Ελλάδας, που παρά τον μικρό αριθμό τους κατέχουν σημαντικές θέσεις στη δημόσια ζωή. Και ο εβραϊκός τύπος της Θεσσαλονίκης, εκφράζοντας τις διαθέσεις της κοινής γνώμης, επαινεί την ελληνική κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, που προσφέρει στους εβραίους προνόμια που δεν υπάρχουν σε κανένα άλλο Βαλκανικό Κράτος, προετοιμάζοντας γι’ αυτούς ένα λαμπρό μέλλον…» Οι υπαινιγμοί για τη σιωνική πολιτική που ασκούσε ο Βενιζέλος είναι σαφέστατοι. Άλλωστε, όπως το ίδιο έντυπο αναφέρει («Χρονικά», τεύχος Απριλίου – Μαΐου 1994), «Ο Ελευθέριος Βενιζέλος πρώτος υποστήριξε τη δημιουργία ελεύθερου εβραϊκού κράτους».
Τις ίδιες ακριβώς θέσεις εξέφρασε και ένας από τους βασικούς συνεργάτες του Βενιζέλου, υπουργός και Γενικός Διοικητής της Μακεδονίας, ο Π. Αργυρόπουλος, στον τύπο της εποχής. Όλα ήταν προμελετημένα. Σταδιακά και με πρόσχημα την επαναφορά του Κωνσταντίνου, οι… σύμμαχοι σταμάτησαν την χορήγηση βοηθείας προς την Ελλάδα και ένας – ένας άρχισαν να καταφέρνουν πισώπλατες μαχαιριές. Ο ιταλοεβραίος πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζιολίτι, εκκένωσε τη Νότια Μικρά Ασία από τα ιταλικά στρατεύματα τα οποία βρίσκονταν εκεί, απελευθερώνοντας κατ’ αυτό τον τρόπο σημαντικές δυνάμεις των τούρκων που είχαν καθηλωθεί εκεί εξ’ αιτίας της ιταλικής στρατιωτικής παρουσίας. Την ίδια ώρα η Γαλλία, υποταγμένη στη θέληση των εβραίων Μπιαν και Μπλουμ, συνάπτοντας τη γαλλοτουρκική συνθήκη συνθηκολογήσεως στην Κιλικία, απελευθέρωσε επίσης με τη σειρά της τα Κεμαλικά στρατεύματα από τη μέθοδο της Συρίας, παραδίδοντας συγχρόνως όλο το γερμανικό πολεμικό υλικό που είχαν κυριεύσει, στους Τούρκους.
Η εβραϊκή στοά της Θεσσαλονίκης «Μπάι – Μπριθ», συνετέλεσε αποφασιστικά την πρόκληση της Μικρασιατικής καταστροφής, δια της οικονομικής βοηθείας που απέστειλε στον Κεμάλ. Ο εβραϊκής καταγωγής Μπρονστάιν (τρότσκυ), ηγέτης της Ρωσίας εκείνη την περίοδο, ενίσχυσε σε εκπληκτικό βαθμό τον Κεμάλ, χορηγώντας του τεράστιες ποσότητες χρυσού και πυροβόλα όπλα. Τον Μπρονστάιν χρηματοδοτούσε με τη σειρά της η εβραϊκή τράπεζα Κουν και Λεμπ, η οποία τον πίεσε να υπογράψει συνθήκη ειρήνης με την Τουρκία, ώστε να απαλλάξει από ένα ακόμη πρόβλημα τον Κεμάλ.
Άθλιος επίσης υπήρξε ο ρόλος του Μπαζίλ Ζαχάρωφ. Ο Ζαχάρωφ, εβραίος έμπορος όπλων από την Κωνσταντινούπολη, μονίμως εγκατεστημένος στην Ελβετία, υποδυόταν επί σειράν ετών τον Ελληνα. Στην πραγματικότητα ήταν συνεργάτης της αγγλοεβραϊκής πολεμικής βιομηχανίας «Βίκερς». Ο Ζαχάρωφ, προσωπικός φίλος του Ε. Βενιζέλου, αρχικά προμήθευσε τον Ελληνικό στρατό με ελαφρύ και βαρύ οπλισμό για να καλύψει τις ανάγκες του, έναντι πραγματικά εκπληκτικών οικονομικών διευκολύνσεων. Ο Ζαχάρωφ, ισχυριζόταν ότι… βοηθούσε τον Ελληνικό στρατό, ωθούμενος δήθεν, από πατριωτικά κίνητρα. Μόλις όμως οι Ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις εισέδυσαν στην Μικρά Ασία και ο «ομόφυλός του» Ε. Βενιζέλος «εγκατέλειψε» την εξουσία, οι αποστολές του Ζαχάρωφ σταμάτησαν ολοσχερώς ενώ ο μέχρι τότε παραδοθείς οπλισμός απεδείχθη προβληματικός, καθώς ανακαλύφθηκαν τεράστιες ποσότητες άχρηστων όπλων και ελαττωματικών πυρομαχικών. Τα αποτελέσματα ήταν προφανή…
Στο σημείο αυτό αρχίζει να γίνει μνεία σε ένα τραγικό περιστατικό, το οποίο καταδεικνύει για μια ακόμη φορά τον μισελληνισμό των εβραίων. Το περιστατικό τοποθετείται χρονικά στις ημέρες της μικρασιατικής τραγωδίας και είναι το ακόλουθο: Στη συνοικία Μπας Οτουράκ της Σμύρνης, οι εβραίοι οι οποίοι τις προηγούμενες ημέρες είχαν επιδοθεί σε μία καταδοτική έξαρση κατά των Ελλήνων, είχαν συγκεντρωθεί και χλεύαζαν τους διερχόμενους Ελληνες αιχμαλώτους. Όταν οι τούρκοι στρατιώτες άρχισαν να κτυπούν τους Έλληνες με τους υποκοπάνους των όπλων τους, τούρκοι και εβραίοι ξέσπασαν από κοινού σε παραλήρημα ενθουσιασμού και χειροκροτημάτων… Ο δε εβραίος νομάρχης Ραχμή Μπέης, εξώθησε τους τσέτες να προβούν στην εξόντωση του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Ενάμισι εκατομμύριο νεκροί, άλλοι τόσοι πρόσφυγες και δισεκατομμύρια σε δραχμές οι υλικές ζημιές. Αυτό ήταν το τίμημα της Μικρασιατικής καταστροφής, στην πρόκληση της οποίας τόσο συνέργησε ο διεθνής σιωνισμός. Η εβραϊκή μάλιστα ωμότητα, έφθασε μέχρι του σημείου της επιδείξεως ασέβειας προς τους ίδιους τους νεκρούς. Ούτε τα οστά των νεκρών Ελλήνων δεν σεβάσθηκαν οι εβραίοι. Μετά τη μεγάλη σφαγή, ένα «ολλανδικό» πλοίο φόρτωσε στο λιμάνι της Σμύρνης τα κόκαλα των νεκρών, τα οποία προορίζονταν να διατεθούν… για βιομηχανικούς σκοπούς! Το πλοίο, όπως και η εκμεταλλεύτρια εταιρεία που επεδίωκε να θησαυρίσει ακόμη και από τα οστά των νεκρών, τα οποία «αξιολογούσε» ως πρώτη ύλη (!), ανήκε στους εβραίους Ραούλ Βόντεμπουργκ και Ερασμο Λεβύ.
Επιπροσθέτως, στην επιχείρηση αφελληνισμού της Μικράς Ασίας, είναι γνωστός ο ρόλος που διαδραμάτισε ο αμερικανοεβραίος Χ. Μοργκεντάου. Ως πρόεδρος της «Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων», μερίμνησε ώστε κατά την οκταετία 1922-1930, να εφαρμοσθεί κατά γράμμα η Συνθήκη της Λωζάννης, το τερατούργημα αυτό του Ε. Βενιζέλου που προέβλεπε τον ξεριζωμό των Ελληνικών πληθυσμών από την Ιωνία.
Επανερχόμενοι στο θέμα των δηλώσεων Βενιζέλου δια των οποίων συνηγορούσε υπέρ της ιδρύσεως του κράτους του Ισραήλ, κρίνω αυτές αποκαλυπτικές της καταγωγής του. Το γεγονός δε ότι ο Βενιζέλος παρουσιάζεται ως «πρωτεργάτης» της προσπάθειας για την ίδρυση του εβραϊκού κράτους, δεν θα πρέπει να εκπλήσσει. Και αυτό διότι ο Βενιζέλος, ήταν εβραϊκής καταγωγής.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός ότι η Μικρασιατική καταστροφή επήλθε την χρονική εκείνη στιγμή κατά την οποία δέσποζαν τόσο στην Τουρκία όσο και στην Ελλάδα δύο εβραϊκές μορφές: Ο Κεμάλ Ατατούρκ και ο Μπεν Ζελόν. Εξ΄ άλλου δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο το γεγονός ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπήρξε, ήδη από το 1917, όπως καταδεικνύεται μέσα από επίσημα έγγραφα, ο πρώτος πολιτικός ηγέτης και δη πρωθυπουργός που ζήτησε την αναγνώριση ισραηλινού κράτους. Τον Ιούλιο του 1920 ο ΄Άγγλος ναύαρχος Ντε Ρόμπεκ σε επιστολή που απηύθυνε προς τον τότε Υπουργό Λόρδο Κώρζον, ανέφερε, μεταξύ των άλλων, και τα εξής: «…Με άλλα λόγια ο κ. Βενιζέλος δεν είναι η Ελλάς. Εν κυριολεξία δεν είναι καν ΄Έλλην…».
Πέμπτη 21 Απριλίου 2016
ΑΚΟΜΗ ΕΝΑ ΕΘΝΙΚΟ ΛΑΘΟΣ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ !
ΠΟΙΟΣ ''ΕΘΝΑΡΧΗΣ'' ΚΑΝΕΙ ΤΕΤΟΙΑ ΛΑΘΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΤΟΥ ?
Ακόμη και σήμερα, έχουν το θράσος να απαιτούν «βλαχική μειονότητα»!!
Σαν σήμερα, στα 1906, η ρουμανική κυβέρνηση υιοθετεί το όνομα «κουτσόβλαχος» γιά τους ρουμανόφρωνες της Μακεδονίας.
Συνάμα αναλαμβάνει την εκπαίδευσή τους με την ίδρυση ρουμάνικων σχολείων στην περιοχή. Την σχετική άδεια γιά την ίδρυση αυτών των σχολείων, καθώς και άλλα προνόμοια, έδωσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος […]
Σαν σήμερα, στα 1906, η ρουμανική κυβέρνηση υιοθετεί το όνομα «κουτσόβλαχος» γιά τους ρουμανόφρωνες της Μακεδονίας.
Συνάμα αναλαμβάνει την εκπαίδευσή τους με την ίδρυση ρουμάνικων σχολείων στην περιοχή. Την σχετική άδεια γιά την ίδρυση αυτών των σχολείων, καθώς και άλλα προνόμοια, έδωσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος […]
Κυριακή 17 Απριλίου 2016
ΤΑ ΤΑΓΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΗΤΑΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΩΝ ΟΠΑΔΩΝ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ !
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής ήταν ένας από τους εμπνευστές, από κοινού με το Θεόδωρο Πάγκαλο, της ίδρυσης και συγκρότησης των Ταγμάτων Ασφαλείας (ένοπλων παραστρατιωτικών μονάδων, υπαγόμενων στην γερμανική διοίκηση, που χρησιμοποιήθηκαν από τους κατακτητές ενάντια στο αντιστασιακό κίνημα). Το σχέδιο του Γονατά ήταν τα Τάγματα Ασφαλείας από την μία να αποτρέψουν πιθανή στρατιωτική επικράτηση και επιβολή του ΕΛΑΣ και του ΚΚΕ στην Ελλάδα, και από την άλλη να στελεχωθούν όσο γινόταν περισσότερο από έμπιστους βενιζελικούς-δημοκρατικούς αξιωματικούς, ώστε μετά το τέλος του πολέμου η βενιζελική παράταξη να βρεθεί σε θέση ισχύος έναντι πιθανής επιστροφής του βασιλιά στην χώρα.Μεταξύ άλλων κατηγορήθηκε για την εκτέλεση του στελέχους του αντιστασιακού ΕΔΕΣ Αθηνών Δημητρίου Γιαννακόπουλου.
ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΓΡΙΑ ΕΡΓΑ ΤΩΝ ΟΠΑΔΩΝ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ!!!
Ο ΗΡΩΑΣ ΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΡΟΔΟΥ
.jpg) |
| Η Α.Μ. ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Β' |
Ιωάννης Παπαρόδου, Ταγματάρχης Πυροβολικού.
Ο Ιωάννης Παπαρόδου, αποτελεί (ηρωικό) μέρος της μεγάλης μάχη της 15ης Απριλίου 1941 και φυσικά δεν είναι ο μόνος.
Σαν επικεφαλής του Πυροβολικού της 13ης Μεραρχίας υπήρξε καθοριστική η επιτυχία του Πυροβολικού στην εξέλιξη αυτής της μεγαλειώδδους μάχης.
Οι Γερμανοί από την προηγούμενη 14/4/41 βρίσκονταν στην Κορησό, (δεν αναφέρεται από κανένα αφηγητή της μάχης, εκτός από τον αείμνηστο Χρυσόστομο Τζημάκα) και οι τολμηρότεροι από τους Κορησώτες είχαν ανέβει στους λόφους του βουνού Γάβρου και παρακολουθούσαν την μάχη, αφού οι οβίδες των ελληνικών πυροβόλων έπεφταν στον κάμπο, όπου ήταν στημένα αυτά των Γερμανών.
Και εθαύμαζαν, με ιδιαίτερη ικανοποίηση, τις επιτυχίες των πυροβολητών μας. Δεν άφηναν να… ορθοποδήσει κανένα γερμανικό πυροβόλο. Ύστερα από μια ή δύο βολές του, το εντόπιζαν και το εξουδετέρωναν.
Στο τέλος έστησαν οι Γερμανοί, ένα πυροβόλο πίσω από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στα ανατολικά του χωριού.
Αυτό το… σεβάστηκαν (ή τον Αϊ-Γιώργη), οι δικοί μας πυροβολητές, αλλά ίσως και γιατί άρχισε να σκοτεινιάζει και ό,τι ήταν να γίνει είχε γίνει.
Η μάχη είχε τελειώσει.
Εν πάση περιπτώσει, η συμβολή του ήρωα Παπαρόδου στη μεγάλη μάχη ήταν καθοριστική και με τον ηρωικό θάνατό του (θα τον επισήμανε κάποιο από τα 40 αεροπλάνα που ήρθαν σε βοήθεια της εμπροσθοφυλακής SS «Αδόλφος Χίτλερ», σκοτώθηκε πάνω στα πυροβόλα του!!!) συνέβαλε στην όλη ηρωική αντίσταση της εξουθενωμένης από το Αλβανικό Μέτωπο και της μεγάλης πορείας επιστροφής της 13ης Μεραρχίας υπό τον Υποστράτηγο Σ. Μουτούση. Που εντυπωσίασε και…. έκανε να αποκαλυφθούν και αυτοί οι ανίκητοι ακόμη τότε Γερμανοί, με απόδοση συγχαρητηρίων στον επικεφαλής Έλληνα Υποστράτηγο (μέσω του Συνταγματάρχη Ευστ. Λιόση) από τον Διοικητή της Μεραρχίας και αργότερα όλης της χώρας στρατηγό Γιόζεφ Ντήτριχ!http://odos-kastoria.blogspot.gr/2010/11/1940-1941.html
Σάββατο 16 Απριλίου 2016
ΚΥΠΡΙΑΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑΣ
Η Α.Μ. ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΠΑΥΛΟΣ Α'
«Ἡμεῖς διαθέτωμεν τὴν ψυχὴν, ἔχομεν καὶ τὸ δίκαιον μὲ τὸ μέρος
μας. Γι’ αὐτὸ καὶ θὰ νικήσωμεν» Ἀπὸ τὴν πρώτη ἐπαναστατικὴ προκήρυξη τῆς
ΕΟΚΑ.
 |
| Γ.ΓΡΙΒΑΣ ΔΙΓΕΝΗΣ |
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 1ης Απριλίου 1955, 16
εκρήξεις βομβών στην Λευκωσία σήμαναν την έναρξη του απελευθερωτικού
αγώνα των Ελληνοκυπρίων εναντίον της Βρετανικής κυριαρχίας. Την ίδια
ημέρα κυκλοφόρησε η πρώτη επαναστατική προκήρυξη της ΕΟΚΑ(Εθνική
Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) την οποία υπέγραφε «Ο Αρχηγός Διγενής».
Επρόκειτο για τον Κυπριακής καταγωγής απόστρατο αντισυνταγματάρχη του
Ελληνικού στρατού Γεώργιο Γρίβα [1] , ο οποίος ήταν ο
αρχηγός του αντάρτικου. Με την προκήρυξη καλούσε τον λαό της Κύπρου να
πολεμήσει για την ελευθερία του. Ο αγώνας διήρκησε μέχρι την 9 Μαρ 1959.
Η ανεξαρτησία της Μεγαλονήσου αναγνωρίστηκε με τις συνθήκες της Ζυρίχης
και του Λονδίνου(Φεβ 1959).
Ο Όρκος των Δώδεκα
Την 7 Μαρ 1953 συνήλθε στην Αθήνα η «Επιτροπή Απελευθερώσεως της
Κύπρου» της οποίας προΐστατο ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος . Οι 12
παρευρισκόμενοι έδωσαν πανηγυρικό όρκο, τον οποίο στην συνέχεια
υπέγραψαν τασσόμενοι υπέρ του ενόπλου αγώνος για την ένωση της Κύπρου με
την Ελλάδα, μόλις το επιτρέψουν οι συνθήκες. Ο αγώνας των Κυπρίων για
την κατάργηση της Βρετανικής αποικιοκρατίας σύντομα μετατράπηκε σε
διεθνές πρόβλημα, το οποίο δεν έχει επιλυθεί ακόμα.
Οι Πρωταγωνιστές και το Διεθνές Περιβάλλον
Ο Μακάριος με το σύνθημα της «Ενώσεως» της Κύπρου με την Ελλάδα,
έτυχε της καθολικής υποστηρίξεως τόσο του Κυπριακού, όσο και του
Ελληνικού λαού. Επί της ουσίας όμως επιθυμούσε μια ανεξάρτητη Κύπρο υπό
την διοίκηση των Ελληνοκυπρίων. Εκμεταλλεύθηκε στο έπακρον την δημοφιλία
του, αναγκάζοντας τις κυβερνήσεις της Ελλάδος να προσαρμόζουν την
εξωτερική πολιτική τους προς υποστήριξη των σχεδίων του. Την ίδια
περίοδο η Ελλάς προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές από την περίοδο της
κατοχής και του αδελφοκτόνου πολέμου. Η είσοδος της πατρίδος μας στο
ΝΑΤΟ το 1952 και η υπογραφή του Βαλκανικού Συμφώνου με την Τουρκία και
την Γιουγκοσλαβία(Φεβ 1953) βοήθησαν στην εμπέδωση κλίματος ασφαλείας
και συνεργασίας στα Βαλκάνια. Η εκδίωξη των Βρετανών από την Αίγυπτο
αναβάθμιζε τον ρόλο της Κύπρου για τον έλεγχο των συμφερόντων τους στην
περιοχή, όπου σχεδίαζαν να μεταφέρουν και το Στρατηγείο της Μέσης
Ανατολής. Οι ΗΠΑ δεν επιθυμούσαν σε καμία περίπτωση την διατάραξη των
σχέσεων συμμάχων κρατών μελών του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Μεσόγειο, στην
κορύφωση του ψυχρού πολέμου με την Σοβιετική Ένωση.
Η Επιλογή για Ένοπλο Δράση
Η Βρετανία δεχόταν την παραχώρηση αυτοδιοικήσεως εις τους
Κυπρίους, χωρίς να συζητά το ενδεχόμενο αυτοδιαθέσεως ή ενώσεως με την
Ελλάδα. Η Τουρκία δήλωσε κατηγορηματικά την αποφασιστικότητα της να
υπερασπισθεί τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων με όλα τα μέσα,
αποκλείοντας την ένωση. Η συνετή λύση ήταν η αναμονή δημιουργίας
ευνοϊκών συνθηκών για την διεκδίκηση των συμφερόντων μας. Η κήρυξη του
απελευθερωτικού αγώνος οδήγησε σε ακραίες καταστάσεις μεταξύ
Ελλάδος-Τουρκίας με αποκορύφωμα τον διωγμό των Ελλήνων της
Κωνσταντινουπόλεως (6 Σεπ 1955) και την διάρρηξη των σχέσεων με το
Ηνωμένο Βασίλειο. Η υπογραφή των συνθηκών Ζυρίχης και Λονδίνου με τις
οποίες αποκλειόταν η διχοτόμηση, ήταν ότι καλύτερο μπορούσαμε να
επιτύχουμε. Τις συμφωνίες αυτές τορπίλισε ο Μακάριος 3 χρόνια μετά,
οδηγώντας την Ελλάδα και την Τουρκία στα πρόθυρα πολέμου για ακόμα μία
φορά.
Η σημερινή κατάληξη είναι το αποτέλεσμα ολέθριων σφαλμάτων, αλλά
και αδυναμίας προσαρμογής στα δεδομένα όπως αυτά προκύπτουν από τους
συσχετισμούς ισχύος κάθε χώρας. Τα εθνικά μας συμφέροντα έχουν θυσιασθεί
διαχρονικά από δημαγωγούς πολιτικούς στο βωμό της ψηφοθηρίας,
υποσχόμενοι στον λαό το ανέφικτο.
[1] Γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου 1897 στην
Χρυσαλινιώτισσα της Κύπρου. Αποφοίτησε το 1919 από την Σχολή Ευελπίδων.
Πολέμησε στην Μικρασιατική εκστρατεία και τον Ελληνο-ιταλικό Πόλεμο.
Κατά την διάρκεια της κατοχής ίδρυσε την αντικομουνιστική οργάνωση Χ .
Παραιτήθηκε από τον στρατό με τον βαθμό του αντισυνταγματάρχου. Την 20
Μαρ 1959 η βουλή των Ελλήνων τον προήγαγε σε Αντιστράτηγο και τον κήρυξε
«Άξιον τέκνον της πατρίδος».
Η ορκωμοσία έγινε ενώπιον του Μακαρίου στο σπίτι του καθηγητή
Γεράσιμου Κονιδάρη, στην οδό Ασκληπιού 36Β, στα Εξάρχεια. Τον όρκο
υπέγραψαν οι Στράτος, Κονιδάρης, Δ. Βεζανής, οι αδελφοί Σάββας και
Σωκράτης Λοϊζίδης, ο στρατηγός Ν. Παπαδόπουλος, ο συνταγματάρχης
Γεώργιος Γρίβας , ο Α. Αυγίκος, ο Ν. Αλεξόπουλος, ο Η. Τσατσόμοιρος και ο
Δ. Σταυρόπουλος.
Αντγος εα Ιωάννης Κρασσάς
Βιβλιογραφία
α. ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ Α.Ε. Αθήνα 1977
β. Heinz A. Richter, Ιστορία της Κύπρου, Αθήνα 2007, Βιβλιοπωλείο της Εστίας
Τετάρτη 13 Απριλίου 2016
Η Μακεδονία είναι μόνον Ελληνική
Η Μακεδονία είναι μόνον Ελληνική
Γράφει ο
IΩANNHΣ AΣΛANIΔHΣ
Aντιστράτηγος ε.α.
Επίτιμος Διοικητής της Σ.Σ.Ε
ΘΑ αναφερθούμε στην παρούσα για άλλη μια φορά σε μυθολογικά, ιστορικά και λοιπά ακόμη στοιχεία, που τεκμηριώνουν με αδιάψευστα , αφ’ ενός την ελληνικότητα της Μακεδονίας και αφ’ ετέρου η περιοχή του Κράτους των Σκοπίων δεν έχει καμία σχέση με την ιστορική Μακεδονία.
ΠΡΩΤΟΝ: Ο ιδρυτής της Μακεδονικής δυναστείας, λέει ο παγκοσμίως γνωστός ιστορικός ΗΡΟΔΟΤΟΣ, ήταν ο ΠΕΡΔΙΚΑΣ Α΄, ένα από τα τρία παιδιά του βασιλέως του Άργους ΤΗΜΕΝΟΥ (ΓΑΥΑΝΗΣ, ΑΕΡΟΠΟΣ και ΠΕΡΔΙΚΑΣ),
απόγονοι του Ήρωα Ηρακλή. Για τον λόγο αυτό και η δυναστεία των Μακεδόνων Βασιλέων
ελέγοντο ΤΗΜΕΝΙΔΕΣ ή ΑΡΓΕΙΑΔΕΣ. Όταν ο Αλέξανδρος Α’ βασιλεύς των Μακεδόνων, κατέβηκε στην Ολυμπία (496 π.Χ.), για να λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες, οι Κριτές των Αγώνων του επέτρεψαν να λάβει μέρος διότι ήτο Έλλην απόγονος, του ήρωος Ηρακλή.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Πρέπει κάποτε να γίνει κατανοητό από όλους ότι μία είναι η αλήθεια, το 90% του Αρχαίου Βασιλείου της Μακεδονίας βρίσκεται στην Ελλάδα και μόνο το 7% βρίσκεται
στα Σκόπια και το 3% στην Βουλγαρία. Η Μακεδονία πήρε την οριστική εδαφική
της μορφή από τον πατέρα του Μ. Αλεξάνδρου, τον Φίλιππο Β’, ο οποίος το 344 π.Χ. επολέμησε τους Δαρδάνους (περιοχή Σκοπίων) και στην συνέχεια έκτισε την πόλη ΗΡΑΚΛΕΙΑ (πόλη φρούριο), για να ασφαλίσει τα βόρεια σύνορα της Μακεδονίας. Τα ερείπια της πόλεως-φρούριο αυτής, βρίσκονται κοντά στο σημερινό Μοναστήρι (ΗΡΑΚΛΕΙΕΣ ΠΥΛΕΣ).
ΤΡΙΤΟΝ: Η σημερινή περιοχή του Κράτους των Σκοπίων ελέγετο από παλαιά Δαρδανία (υπάρχουν και σχετικά γραμματόσημα). Ιδρύθηκε από τον Δαρδάνο Βασιλέα της Δαρδανίας, περιοχή που ευρίσκετο στην Τρωάδα και συγκεκριμένα
στην έξοδο του Ελλησπόντου. Η Δαρδανία ευρίσκετο μεταξύ Μοισίας, Δαλματίας και Μακεδονίας (εγκυκλ. ΠΑΠ. ΛΑΡΟΥΣ).
Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ προτού ξεκινήσει την εκστρατεία του προς Ανατολάς, αρχικά οδήγησε τον Στρατό του προς Βορρά για να εξασφαλίσει τα σύνορα της Μακεδονίας από Βορρά. Το 335 π.Χ. ο Μ. Αλέξανδρος ενίκησε τους Δαρδάνους,
οι οποίοι αναγκάστηκαν τότε, ν’ αναγνωρίσουν την επικυριαρχία της Μακεδονίας.
ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Ο ιστορικός ΑΡΙΑΝΟΣ γράφει: ο Μ. Αλέξανδρος μετά την Μάχη του Γρανικού Ποταμού, αφιέρωσε ως ευχαριστήριο στην Παλλάδα Αθηνά 300 περσικές πανοπλίες με
την πολύ εύγλωττη επιγραφή: «Αλέξανδρος ο Φιλίππου και Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων από των βαρβάρων των την Ασίαν κατοικούντων…». Και! ότι ο Μ. Αλέξανδρος μετά την μάχη της Ισσού το έτος 333 π.Χ. σε επιστολή του προς τον Δαρείο έλεγε: «Οι υμέτεροι πρόγονοι ελθόντες εις Ελλάδα κακώς εποίησαν ημάς. Εγώ δε των Ελλήνων ηγεμών κατασταθείς τιμωρίσασθαι βουλόμενος Πέρσας εις την Ασίαν υπαρξάντων υμών».
ΠΕΜΠΤΟΝ: Κατά τα επακολουθήσαντα χρόνια, η Μακεδονία αντιμετώπισε πολλά προβλήματα από τις επιδρομές των Δαρδάνων. Το δε 229 π.Χ. η Μακεδονία ήτο σε εμπόλεμο κατάσταση με την Δαρδανία και μάλιστα σε μια από τις Μάχες σκοτώθηκε και ο Βασιλεύς της τότε Μακεδονίας Δημήτριος Β’ πολεμώντας εναντίον των. Κατά τα μέσα του 1ου π.Χ. αιώνα οι Δαρδάνοι υποτάχθησαν στους Ρωμαίους. Τα Σκόπια (SCUPI) εξελίχθησαν σε πρωτεύουσα της Δαρδανίας και έκτοτε αυτή αποτέλεσε τμήμα της Ρωμαϊκής επαρχίας της Μοισίας και από την εποχή του Διοκλητιανού η Δαρδανία ήταν πλέον ξεχωριστή Επαρχία.
Τέλος, την εποχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας η Δαρδανία ήταν επαρχία που ανήκε στο «Θέμα της Δυρραχίου» (εγκυκλ.ΠΑΠΥΡΟΣ ΛΑΡΟΥΣ) και όχι στην Θεσσαλονίκη.
ΕΚΤΟΝ: Ο προ ολίγων ετών αποβιώσας γνωστός Άγγλος Ιστορικός ΝΙΚΟΛΑΣ ΧΑΜΟΝΤ, καθηγητής αρχαιολόγος στο Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ, συγγραφέας του τρίτομου έργου «Η Ιστορία της Μακεδονίας» γράφει μεταξύ άλλων στο βιβλίο του:
«Οι Αρχαίοι Μακεδόνες δεν είχαν καμία σχέση με τους Σκοπιανούς, οι οποίοι με την κατάληψη της χώρας των από τον Μ. Αλέξανδρο ήσαν υπήκοοι των Μακεδόνων, είχαν δική των γλώσσα, ήσαν δε ως επί των πλείστων Σλάβοι και Αλβανοί. Άλλωστε ο προσδιορισμός Μακεδών ήταν τοπικός και όχι εθνολογικός, αφού και οι Αθηναίοι και οι Σπαρτιάτες που πολέμησαν μεταξύ των (Πελοποννησιακός Πόλεμος), ονόμαζαν τους εαυτούς των, σύμφωνα με το όνομα της Πόλεώς των, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ήταν Έλληνες.
ΕΒΔΟΜΟΝ: Ο διάσημος Αμερικανός Καθηγητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ ΣΤΕΦΕΝ ΜΙΛΛΕΡ, με μνημειώδη επιστολή του, προς το επίσημο περιοδικό του Αμερικανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου «Archaelogy Magazine», ξεσκεπάζει τους Σφετεριστές της Ιστορικής Αλήθειας και με αδιαμφισβήτητα επιστημονικά επιχειρήματα, καταρρίπτει
απόλυτα τους ισχυρισμούς των Σκοπίων, περί του δήθεν δικαιώματός των να αποκαλούνται «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» και «ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ». Στην επιστολή του τεκμηριώνει ότι η περιοχή
των Σκοπίων είναι η αρχαία Παιονία και δεν έχουν το δικαίωμα οι σημερινοί Σκοπιανοί κάτοικοί της, ν’ αποκαλούν το Κράτος των «Μακεδονία» και τους εαυτούς των «Μακεδόνες», όπως δεν μπορούν να ονομάζονται οι Αιγύπτιοι
«Μακεδόνες», επειδή κατεκτήθη κάποτε η Αίγυπτος από τον Μ. Αλέξανδρο. Στην επιστολή αναφέρεται λεπτομερώς στα κείμενα του Στράβωνα (7 τμ. 4), του Διόδωρου Σικελού
(16.4.2), του Δημοσθένη (Ολυνθιακός
1.230), του Θουκυδίδη (2.99), του Ηρόδοτου (5.17 – 7.128).
Επίσης ο καθηγητής σε μία εργασία συμφωνεί απόλυτα με αυτήν του Μακεδονικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών
(δημοσ. International Herald Tribune, 10-1-2008) που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη, κατά την οποία ένας Μακεδόνας παρουσιάσθηκε στον Απόστολο Παύλο, παρακαλώντας τον
«Έλα στη Μακεδονία να μας βοηθήσεις». Σε ποιες περιοχές της Μακεδονίας πήγε ο Απόστολος Παύλος; Στην Νεάπολη (Καβάλα), στους Φιλίππους, στην Αμφίπολη, στην Απολλωνία,
στην Θεσσαλονίκη και στην Βέροια (Πράξεις, 16:11-17:10).
Όλες αυτές οι περιοχές αποτελούν την Ιστορική Μακεδονία και καμία δεν βρίσκεται στο Κράτος των Σκοπίων (Παιονία).
ΟΓΔΟΟΝ: Σε συνέντευξή του σε Σκοπιανό site Press24, ο Βούλγαρος πρώην Υπουργός, Ιστορικός, συγγραφέας και σήμερα Διευθυντής του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου της
Βουλγαρίας ΜΠΟΖΙΝΤΑΡ ΝΤΙΜΙΤΡΟΦ στις 20-8-2013 μεταξύ πολλών άλλων είπε: «…Ο Μέγας Αλέξανδρος και ο πατέρας
του Φίλιππος ο Μακεδόνας, εμφανίζονταν δημόσια ως Έλληνες! Πολιτική τους Ιδέα ήταν η δημιουργία ενός τεράστιου Ελληνικού Κράτους. Κανείς Σκοπιανός, 2.400 μετά τον
θάνατό τους, δεν μπορεί να τους αποδίδει μια άλλη ταυτότητα. Καταλογισμός διαφορετικής εθνικότητας των νεκρών, είναι ένα από τα χειρότερα εγκλήματα του Μακεδονισμού,
καθώς είναι νεκροί και δεν μπορούν να υπερασπισθούν τους εαυτούς των. Στον πολιτισμένο κόσμο η πρακτική αυτή ονομάζεται λεηλασία. Στους Στρατούς όλου του κόσμου οι
λεηλασίες στην πραγματικότητα τιμωρούνται με θάνατο.
ΕΝΑΤΟΝ: Η γνωστή σ’ όλο τον κόσμο Αμερικανίδα Αρχαιολόγος ΝΤΟΡΟΘΙ ΚΙΝΓΚ, είχε δηλώσει πρόσφατα ότι: «…πως τα Σκόπια
είχαν διάφορες ονομασίες κατά την αρχαιότητα, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν είχαν το όνομα Μακεδονία. Μάλιστα, είχε διευκρινίσει
τότε ότι: «Την περιοχή των Σκοπίων είχε κατακτήσει ο Μέγας Αλέξανδρος, όπως όμως είχε κατακτήσει και τις περιοχές του Ιράν και του Αφγανιστάν, αλλά καμία από αυτές τις χώρες δεν ισχυρίζεται ότι ονομάζεται Μακεδονία.» Βέβαια
για τις δηλώσεις τις αυτές, εδέχθη χυδαία και προκλητική επίθεση. Την αποκάλεσαν μερίδα Σκοπιανών ως «Ελληνίδα πόρνη που κρύβει την αλήθεια για τα Σκόπια». Η Αμερικανίδα
Αρχαιολόγος απάντησε στο twitter «Προτιμάει να θεωρείται Ελληνίδα πόρνη, παρά Σκοπιανή».
ΔΕΚΑΤΟΝ: Το όνομα της Μακεδονίας προέκυψε όταν το 1944 ο Στρατάρχης Τίτο εξήγγειλε την αναδιοργάνωση του Γιουγκοσλαβικού Κράτους, πάνω σε ομοσπονδιακή βάση.
Σ’ αυτήν θα υπήρχαν έξι Ομοσπονδίες και η μία εξ αυτών, του νότιου τμήματος της Γιουγκοσλαβίας που συνορεύει με την Μακεδονία ονομάστηκε «Σοσιαλιστική Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας», με απώτερο σκοπό την διεύρυνση αυτού προς νότον και προς ανατολάς. Αυτή λοιπόν η περιοχή της
Δαρδανίας που ήταν Ομοσπονδιακό Κράτος της Γιουγκοσλαβίας μετά την διάλυση αυτής απεσπάσθη και έγινε ανεξάρτητο κράτος με το αυθαίρετο όνομα Μακεδονία. Βέβαια
η τότε Κυβέρνηση των Η.Π.Α. αντέδρασε πολύ σκληρά δια του υπουργού εξωτερικών κ. Στρετίνιους. Ενημέρωσε τους πρέσβεις και πρόξενους όλων των κρατών ότι, οι Η.Π.Α.
ουδέποτε θα δεχθούν την δημιουργία στα σύνορα της Ελλάδος, αυτό το Κράτος με το όνομα Μακεδονία. Βέβαια αυτή η θέση δεν εμπόδισε αργότερα τον Πρόεδρο των Η.Π.Α. κ. Μπους, μετά την δεύτερη εκλογή του ν’ αναγνωρίσει, δυστυχώς τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία.
Σήμερα πολλά από τα Κράτη της Ευρώπης και όχι μόνον, έχουν τις επιφυλάξεις των, καίτοι αναγνώρισαν τα Σκόπια ως «Μακεδονία». Μάλιστα η Ρωσία πρόσφατα ακύρωσε
την αναγνώρισή της ως Μακεδονία, μέχρις ότου συμφωνηθεί όνομα για το Κράτος των Σκοπίων, με την σύμφωνο γνώμη και της Ελλάδος.
Γράφει ο
IΩANNHΣ AΣΛANIΔHΣ
Aντιστράτηγος ε.α.
Επίτιμος Διοικητής της Σ.Σ.Ε
ΘΑ αναφερθούμε στην παρούσα για άλλη μια φορά σε μυθολογικά, ιστορικά και λοιπά ακόμη στοιχεία, που τεκμηριώνουν με αδιάψευστα , αφ’ ενός την ελληνικότητα της Μακεδονίας και αφ’ ετέρου η περιοχή του Κράτους των Σκοπίων δεν έχει καμία σχέση με την ιστορική Μακεδονία.
ΠΡΩΤΟΝ: Ο ιδρυτής της Μακεδονικής δυναστείας, λέει ο παγκοσμίως γνωστός ιστορικός ΗΡΟΔΟΤΟΣ, ήταν ο ΠΕΡΔΙΚΑΣ Α΄, ένα από τα τρία παιδιά του βασιλέως του Άργους ΤΗΜΕΝΟΥ (ΓΑΥΑΝΗΣ, ΑΕΡΟΠΟΣ και ΠΕΡΔΙΚΑΣ),
απόγονοι του Ήρωα Ηρακλή. Για τον λόγο αυτό και η δυναστεία των Μακεδόνων Βασιλέων
ελέγοντο ΤΗΜΕΝΙΔΕΣ ή ΑΡΓΕΙΑΔΕΣ. Όταν ο Αλέξανδρος Α’ βασιλεύς των Μακεδόνων, κατέβηκε στην Ολυμπία (496 π.Χ.), για να λάβει μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες, οι Κριτές των Αγώνων του επέτρεψαν να λάβει μέρος διότι ήτο Έλλην απόγονος, του ήρωος Ηρακλή.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Πρέπει κάποτε να γίνει κατανοητό από όλους ότι μία είναι η αλήθεια, το 90% του Αρχαίου Βασιλείου της Μακεδονίας βρίσκεται στην Ελλάδα και μόνο το 7% βρίσκεται
στα Σκόπια και το 3% στην Βουλγαρία. Η Μακεδονία πήρε την οριστική εδαφική
της μορφή από τον πατέρα του Μ. Αλεξάνδρου, τον Φίλιππο Β’, ο οποίος το 344 π.Χ. επολέμησε τους Δαρδάνους (περιοχή Σκοπίων) και στην συνέχεια έκτισε την πόλη ΗΡΑΚΛΕΙΑ (πόλη φρούριο), για να ασφαλίσει τα βόρεια σύνορα της Μακεδονίας. Τα ερείπια της πόλεως-φρούριο αυτής, βρίσκονται κοντά στο σημερινό Μοναστήρι (ΗΡΑΚΛΕΙΕΣ ΠΥΛΕΣ).
ΤΡΙΤΟΝ: Η σημερινή περιοχή του Κράτους των Σκοπίων ελέγετο από παλαιά Δαρδανία (υπάρχουν και σχετικά γραμματόσημα). Ιδρύθηκε από τον Δαρδάνο Βασιλέα της Δαρδανίας, περιοχή που ευρίσκετο στην Τρωάδα και συγκεκριμένα
στην έξοδο του Ελλησπόντου. Η Δαρδανία ευρίσκετο μεταξύ Μοισίας, Δαλματίας και Μακεδονίας (εγκυκλ. ΠΑΠ. ΛΑΡΟΥΣ).
Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ προτού ξεκινήσει την εκστρατεία του προς Ανατολάς, αρχικά οδήγησε τον Στρατό του προς Βορρά για να εξασφαλίσει τα σύνορα της Μακεδονίας από Βορρά. Το 335 π.Χ. ο Μ. Αλέξανδρος ενίκησε τους Δαρδάνους,
οι οποίοι αναγκάστηκαν τότε, ν’ αναγνωρίσουν την επικυριαρχία της Μακεδονίας.
ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Ο ιστορικός ΑΡΙΑΝΟΣ γράφει: ο Μ. Αλέξανδρος μετά την Μάχη του Γρανικού Ποταμού, αφιέρωσε ως ευχαριστήριο στην Παλλάδα Αθηνά 300 περσικές πανοπλίες με
την πολύ εύγλωττη επιγραφή: «Αλέξανδρος ο Φιλίππου και Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων από των βαρβάρων των την Ασίαν κατοικούντων…». Και! ότι ο Μ. Αλέξανδρος μετά την μάχη της Ισσού το έτος 333 π.Χ. σε επιστολή του προς τον Δαρείο έλεγε: «Οι υμέτεροι πρόγονοι ελθόντες εις Ελλάδα κακώς εποίησαν ημάς. Εγώ δε των Ελλήνων ηγεμών κατασταθείς τιμωρίσασθαι βουλόμενος Πέρσας εις την Ασίαν υπαρξάντων υμών».
ΠΕΜΠΤΟΝ: Κατά τα επακολουθήσαντα χρόνια, η Μακεδονία αντιμετώπισε πολλά προβλήματα από τις επιδρομές των Δαρδάνων. Το δε 229 π.Χ. η Μακεδονία ήτο σε εμπόλεμο κατάσταση με την Δαρδανία και μάλιστα σε μια από τις Μάχες σκοτώθηκε και ο Βασιλεύς της τότε Μακεδονίας Δημήτριος Β’ πολεμώντας εναντίον των. Κατά τα μέσα του 1ου π.Χ. αιώνα οι Δαρδάνοι υποτάχθησαν στους Ρωμαίους. Τα Σκόπια (SCUPI) εξελίχθησαν σε πρωτεύουσα της Δαρδανίας και έκτοτε αυτή αποτέλεσε τμήμα της Ρωμαϊκής επαρχίας της Μοισίας και από την εποχή του Διοκλητιανού η Δαρδανία ήταν πλέον ξεχωριστή Επαρχία.
Τέλος, την εποχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας η Δαρδανία ήταν επαρχία που ανήκε στο «Θέμα της Δυρραχίου» (εγκυκλ.ΠΑΠΥΡΟΣ ΛΑΡΟΥΣ) και όχι στην Θεσσαλονίκη.
ΕΚΤΟΝ: Ο προ ολίγων ετών αποβιώσας γνωστός Άγγλος Ιστορικός ΝΙΚΟΛΑΣ ΧΑΜΟΝΤ, καθηγητής αρχαιολόγος στο Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ, συγγραφέας του τρίτομου έργου «Η Ιστορία της Μακεδονίας» γράφει μεταξύ άλλων στο βιβλίο του:
«Οι Αρχαίοι Μακεδόνες δεν είχαν καμία σχέση με τους Σκοπιανούς, οι οποίοι με την κατάληψη της χώρας των από τον Μ. Αλέξανδρο ήσαν υπήκοοι των Μακεδόνων, είχαν δική των γλώσσα, ήσαν δε ως επί των πλείστων Σλάβοι και Αλβανοί. Άλλωστε ο προσδιορισμός Μακεδών ήταν τοπικός και όχι εθνολογικός, αφού και οι Αθηναίοι και οι Σπαρτιάτες που πολέμησαν μεταξύ των (Πελοποννησιακός Πόλεμος), ονόμαζαν τους εαυτούς των, σύμφωνα με το όνομα της Πόλεώς των, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ήταν Έλληνες.
ΕΒΔΟΜΟΝ: Ο διάσημος Αμερικανός Καθηγητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϋ ΣΤΕΦΕΝ ΜΙΛΛΕΡ, με μνημειώδη επιστολή του, προς το επίσημο περιοδικό του Αμερικανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου «Archaelogy Magazine», ξεσκεπάζει τους Σφετεριστές της Ιστορικής Αλήθειας και με αδιαμφισβήτητα επιστημονικά επιχειρήματα, καταρρίπτει
απόλυτα τους ισχυρισμούς των Σκοπίων, περί του δήθεν δικαιώματός των να αποκαλούνται «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» και «ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ». Στην επιστολή του τεκμηριώνει ότι η περιοχή
των Σκοπίων είναι η αρχαία Παιονία και δεν έχουν το δικαίωμα οι σημερινοί Σκοπιανοί κάτοικοί της, ν’ αποκαλούν το Κράτος των «Μακεδονία» και τους εαυτούς των «Μακεδόνες», όπως δεν μπορούν να ονομάζονται οι Αιγύπτιοι
«Μακεδόνες», επειδή κατεκτήθη κάποτε η Αίγυπτος από τον Μ. Αλέξανδρο. Στην επιστολή αναφέρεται λεπτομερώς στα κείμενα του Στράβωνα (7 τμ. 4), του Διόδωρου Σικελού
(16.4.2), του Δημοσθένη (Ολυνθιακός
1.230), του Θουκυδίδη (2.99), του Ηρόδοτου (5.17 – 7.128).
Επίσης ο καθηγητής σε μία εργασία συμφωνεί απόλυτα με αυτήν του Μακεδονικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών
(δημοσ. International Herald Tribune, 10-1-2008) που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη, κατά την οποία ένας Μακεδόνας παρουσιάσθηκε στον Απόστολο Παύλο, παρακαλώντας τον
«Έλα στη Μακεδονία να μας βοηθήσεις». Σε ποιες περιοχές της Μακεδονίας πήγε ο Απόστολος Παύλος; Στην Νεάπολη (Καβάλα), στους Φιλίππους, στην Αμφίπολη, στην Απολλωνία,
στην Θεσσαλονίκη και στην Βέροια (Πράξεις, 16:11-17:10).
Όλες αυτές οι περιοχές αποτελούν την Ιστορική Μακεδονία και καμία δεν βρίσκεται στο Κράτος των Σκοπίων (Παιονία).
ΟΓΔΟΟΝ: Σε συνέντευξή του σε Σκοπιανό site Press24, ο Βούλγαρος πρώην Υπουργός, Ιστορικός, συγγραφέας και σήμερα Διευθυντής του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου της
Βουλγαρίας ΜΠΟΖΙΝΤΑΡ ΝΤΙΜΙΤΡΟΦ στις 20-8-2013 μεταξύ πολλών άλλων είπε: «…Ο Μέγας Αλέξανδρος και ο πατέρας
του Φίλιππος ο Μακεδόνας, εμφανίζονταν δημόσια ως Έλληνες! Πολιτική τους Ιδέα ήταν η δημιουργία ενός τεράστιου Ελληνικού Κράτους. Κανείς Σκοπιανός, 2.400 μετά τον
θάνατό τους, δεν μπορεί να τους αποδίδει μια άλλη ταυτότητα. Καταλογισμός διαφορετικής εθνικότητας των νεκρών, είναι ένα από τα χειρότερα εγκλήματα του Μακεδονισμού,
καθώς είναι νεκροί και δεν μπορούν να υπερασπισθούν τους εαυτούς των. Στον πολιτισμένο κόσμο η πρακτική αυτή ονομάζεται λεηλασία. Στους Στρατούς όλου του κόσμου οι
λεηλασίες στην πραγματικότητα τιμωρούνται με θάνατο.
ΕΝΑΤΟΝ: Η γνωστή σ’ όλο τον κόσμο Αμερικανίδα Αρχαιολόγος ΝΤΟΡΟΘΙ ΚΙΝΓΚ, είχε δηλώσει πρόσφατα ότι: «…πως τα Σκόπια
είχαν διάφορες ονομασίες κατά την αρχαιότητα, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν είχαν το όνομα Μακεδονία. Μάλιστα, είχε διευκρινίσει
τότε ότι: «Την περιοχή των Σκοπίων είχε κατακτήσει ο Μέγας Αλέξανδρος, όπως όμως είχε κατακτήσει και τις περιοχές του Ιράν και του Αφγανιστάν, αλλά καμία από αυτές τις χώρες δεν ισχυρίζεται ότι ονομάζεται Μακεδονία.» Βέβαια
για τις δηλώσεις τις αυτές, εδέχθη χυδαία και προκλητική επίθεση. Την αποκάλεσαν μερίδα Σκοπιανών ως «Ελληνίδα πόρνη που κρύβει την αλήθεια για τα Σκόπια». Η Αμερικανίδα
Αρχαιολόγος απάντησε στο twitter «Προτιμάει να θεωρείται Ελληνίδα πόρνη, παρά Σκοπιανή».
ΔΕΚΑΤΟΝ: Το όνομα της Μακεδονίας προέκυψε όταν το 1944 ο Στρατάρχης Τίτο εξήγγειλε την αναδιοργάνωση του Γιουγκοσλαβικού Κράτους, πάνω σε ομοσπονδιακή βάση.
Σ’ αυτήν θα υπήρχαν έξι Ομοσπονδίες και η μία εξ αυτών, του νότιου τμήματος της Γιουγκοσλαβίας που συνορεύει με την Μακεδονία ονομάστηκε «Σοσιαλιστική Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας», με απώτερο σκοπό την διεύρυνση αυτού προς νότον και προς ανατολάς. Αυτή λοιπόν η περιοχή της
Δαρδανίας που ήταν Ομοσπονδιακό Κράτος της Γιουγκοσλαβίας μετά την διάλυση αυτής απεσπάσθη και έγινε ανεξάρτητο κράτος με το αυθαίρετο όνομα Μακεδονία. Βέβαια
η τότε Κυβέρνηση των Η.Π.Α. αντέδρασε πολύ σκληρά δια του υπουργού εξωτερικών κ. Στρετίνιους. Ενημέρωσε τους πρέσβεις και πρόξενους όλων των κρατών ότι, οι Η.Π.Α.
ουδέποτε θα δεχθούν την δημιουργία στα σύνορα της Ελλάδος, αυτό το Κράτος με το όνομα Μακεδονία. Βέβαια αυτή η θέση δεν εμπόδισε αργότερα τον Πρόεδρο των Η.Π.Α. κ. Μπους, μετά την δεύτερη εκλογή του ν’ αναγνωρίσει, δυστυχώς τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία.
Σήμερα πολλά από τα Κράτη της Ευρώπης και όχι μόνον, έχουν τις επιφυλάξεις των, καίτοι αναγνώρισαν τα Σκόπια ως «Μακεδονία». Μάλιστα η Ρωσία πρόσφατα ακύρωσε
την αναγνώρισή της ως Μακεδονία, μέχρις ότου συμφωνηθεί όνομα για το Κράτος των Σκοπίων, με την σύμφωνο γνώμη και της Ελλάδος.
Κυριακή 10 Απριλίου 2016
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΜΕΝΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ ΤΟΥ ΡΟΥΠΕΛ
*Η σημαία του οχυρού Ρούπελ, που βρίσκεται σήμερα στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο
*Ένας Θρακιώτης μαχητής, χάνει το πόδι του και τη σημαία, η οποία έφτασε στη Ρωσία, πριν
καταλήξει στην Αθήνα .
Γράφει
ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης
Η Α.Μ. Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Β΄
Η αντίσταση του οχυρού Ρούπελ το 1941 στην ναζιστική επιδρομή έγινε θρύλος, παγκόσμια γνωστός. Τα οχυρά εκείνα δεν έπεσαν ποτέ. Οι γερμανοί τα κατέλαβαν, όταν η Ελλάδα αναγκάσθηκε να συνθηκολογήσει Αντίθετα στη σκιά της ιστορίας, έμεινε η περιπέτεια της σημαίας του οχυρού, που πέρασε στα χέρια των εισβολέων. Αυτή την περιπέτεια που συνοψίζει κατά τρόπο δραματικό το ψυχικό μεγαλείο των μαχητών του Ρούπελ, θα γνωρίσουμε σήμερα.
Οδηγός μας, το βιβλίο «Ρούπελ, αναμνήσεις των πρωταγωνιστών» του Σερραίου κ. Ηλία
Κοτρίδη. Στο βιβλίο αυτό, με τα πολύτιμα στοιχεία και τις αναμνήσεις σε πρώτο
πρόσωπο πολλών μαχητών, περιγράφεται η ιστορία της αιματοβαμένης σημαίας του
Ρούπελ.
*Το βιβλίο του κ. Ηλία Κοτρίδη
Οι μάχες άρχισαν στις 6 Απριλίου 1941 και τερματίσθηκαν στις 9 Απριλίου, ενώ στις 10
Απριλίου έγινε η αποχώρηση των ελληνικών στρατιωτικών τμημάτων, μετά την συνθηκολόγηση. Ανάμεσα στους μαχητές ήταν και ο Θρακιώτης στρατιώτης Ιωάννης
Χατζηλαζάρου ή Χατζηλαζαρίδης, η αφήγηση του οποίου περιέχεται στο βιβλίο του
κ. Κοτρίδη.
«Για την ανδρεία μας και την παλληκαριά μας μίλησαν πολλοί, είπε στον συγγραφέα ο Χατζηλαζάρου. Θέλω όμως να γράψεις, αυτό που μου συνέβη με την σημαία μας και με πόνεσε πολύ. Μόνον αυτό».
Και συνέχισε την τραγική αφήγησή του, που περιλαμβάνει το ηρωικό και το δραματικό
στοιχείο:
«Η σημαία μας στο Ρούπελ, κυμάτιζε στον ιστό της μέχρι και την 9η Απριλίου. Ήταν στο πλάι του παρατηρητηρίου του διοικητή. Από τους βομβαρδισμούς τη μέρα εκείνη κόπηκε το σκοινί που την κρατούσε και έπεσε κάτω. Είδα σε κάποια στιγμή τον ιστό άδειο και έτρεξα αμέσως
έξω χωρίς να ενημερώσω κανέναν. Ο βομβαρδισμός συνεχιζόταν. Την είδα στο χώμα, στο πλάι του παρατηρητηρίου και έτρεξα να την μαζέψω. Είχε μισοκαταστραφεί από την
γερμανική μανία. Τραυματίστηκα από μια κοντινή έκρηξη και αχρηστεύθηκε το πόδι μου. Σύρθηκα μέχρι τη σημαία και την αγκάλιασα. Είχαν όμως πλησιάσει κοντά δυο Γερμανοί, που δεν τους είχαμε δει. Ήρθαν κοντά μου και προσπάθησαν να τραβήξουν τη σημαία μέσα από τα χέρια μου. Δεν χρησιμοποίησαν τα όπλα τους, δεν ξέρω
γιατί. Αντιστάθηκα, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, αφού χτυπήθηκα στο πόδι.
Την πήραν και ο ένας την έβαλε στην τσέπη του. «Σκυλιά» ούρλιαξα, αλλά την είχαν πάρει. Έκοψαν τα κουμπιά από τα ρούχα μου και τα πήραν, όπως και το εθνόσημο από το πέτο, όπου το είχα ράψει και κρύφτηκαν. Μετά από λίγη ώρα σταμάτησαν οι βομβαρδισμοί και ο πόλεμος στο οχυρό. Λυπήθηκα πάρα πολύ που δεν μπόρεσα να
την κρατήσω ούτε με το αίμα μου, με το οποίο βάφτηκε λίγο».
Συνεχίζοντας
ο κ. Κοτρίδης γράφει στο ενδιαφέρον βιβλίο του /ότι το πόδι του στρατιώτη αχρηστεύθηκε και το κόψανε αργότερα από τον φόβο γάγγραινας. Έζησε την υπόλοιπη ζωή του ανάπηρος και με τον καημό, ότι δεν μπόρεσε να κάνει το καθήκον του όπως έπρεπε.
Η καταγωγή του ήταν από τη Θράκη και σύμφωνα με την επιθυμία του δεν ήθελε να
κοινοποιηθεί ο τόπος κατοικίας του, κάτι που σεβάσθηκε ο συγγραφέας.
Η ιστορία όμως της αιματοβαμμένης σημαίας του Ρούπελ είχε ενδιαφέρουσα συνέχεια. Η
εφημερίδα «Καθημερινή», την Κυριακή 25 Μαρτίου 2001 (σελ 27) είχε γράψει ότι ο
γερμανός στρατιώτης Φρίτς Κοπ είχε βρει
την ελληνική σημαία στο ύψωμα Προφήτης Ηλίας, κοντά στο Κλειδί. Την περιμάζεψε,
την έκρυψε στα πράγματά του και την πήρε μαζί του στο μέτωπο της Ρωσίας, όπου
τραυματίσθηκε. Στο νοσοκομείο την κράτησε κάτω από το μαξιλάρι του και δεν την
αποχωρίσθηκε μέχρι την επιστροφή του στη Γερμανία.
Μετά τον πόλεμο, την επέστρεψε στην Ελλάδα «εις τον νόμιμον ιδιοκτήτην της... Δείγμα
της βουβής αγάπης μου προς την Ελλάδα» όπως είχε γράψει στην επιστολή, που
συνόδευε τη σημαία. Η σημαία εστάλη το 1955 στη βασίλισσα Φρειδερίκη και στη
συνέχεια κατατέθηκε στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, όπου βρίσκεται. Οι διαστάσεις της
είναι 1.61Χ1,18. Η σημαία περιλαμβάνεται στην σπουδαία ιστορική έκδοση του
Εθνικού Ιστορικού Μουσείου με τίτλο «Σημαίες Ελευθερίας».
Ο κ. Ηλίας Κοτρίδης είναι απόστρατος αξιωματικός με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη
από το 2009. Υπηρέτησε εκεί κατά το διάστημα 1993-97 και διοίκησε το οχυρό Ρούπελ επί δύο χρόνια σε καιρό ειρήνης. Αυτό το γεγονός, του έδωσε την ευκαιρία να συλλέξει πολλά στοιχεία και να συναντήσει πολλούς βετεράνους μαχητές, οι οποίοι του αφηγήθηκαν πολλά άγνωστα περιστατικά, ώστε να εκδώσει το ογκώδες
βιβλίο του για το θρυλικό οχυρό. Το ίδιο διάστημα κατάφερε να εντοπίσει την θέση της πυροβολαρχίας «Κρακώρ» να εντοπίσει ένα από τα πυροβόλα της καθώς και διασκορπισμένα οστά 4-5 μαχητών της πυροβολαρχίας σε βάθος 3,5 μέτρων, μετά από έρευνες και εκσκαφές με άδεια της Χ Μεραρχίας.
Παντελής
Στεφ. Αθανασιάδης
http://sitalkisking.blogspot.gr/2013/05/blog-post.html
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)