Η ΡΑΒΔΟΣ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ ΙΒ' ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΟΥ.

Η ΡΑΒΔΟΣ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΟΥ  ΙΒ'  ΤΟΥ  ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΟΥ.
  Παραθέτω αυτό που γράφει ο εγγονός του,ο νυν βασιλευς Κωνσταντινος Β', χωρίς περισσότερα σχόλια:



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Κωνσταντίνος Α'  η ΙΒ '(συνεχεια της αριθμησεως  απο τον Κωνσταντινο Παλαιολογο)  κρατάει τη ράβδο του στρατάρχη.

«… ο Κάιζερ έγραψε στον παππού μου

- Πρέπει στον πόλεμο να είσαι στο πλευρό μου. Αν δεν το κάνεις, θα σε καθαιρέσω από επίτιμο Στρατάρχη του αυτοκρατορικού Γερμανικού Στρατού και θα σου αφαιρέσω τη ράβδο του Στρατάρχη!

Απάντηση του Κωνσταντίνου Α'  ήταν σαφής και περιεκτική θα την παραθέσω όπως ακριβώς τη διετύπωσε στα αγγλικά.

- You can staff it up your ass! (Χως΄ την στον κώλο σου!).

Η απάντηση αυτή εξέφραζε την πλήρη αδιαφορία του Κωνσταντίνου για τις διαθέσεις και τις «ράβδους» του κουνιάδου του, Κάιζερ, καθώς η μοναδική ράβδος που μετρούσε αληθινά για τον Κωνσταντίνο ήταν εκείνη που ο πρωθυπουργός της Ελλάδος Ελευθέριος Βενιζέλος του είχε απονείμει ενώπιον της κυβερνήσεως και αντιπροσωπείας του ελληνικού στρατού αναγνωρίζοντας τα στρατιωτικά του επιτεύγματα….»



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Κωνσταντίνος Α'( ή ΙΒ' ) και Σοφία της Ελλάδος.

Η  δε ράβδος του Ε Βενιζέλου έχει   να κάνει  με τους Βαλκανικούς πολέμους, και όταν μιλά για πόλεμο ο Γουλιέλμος Β'   εννοεί τον Α'  Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ο Κωνσταντίνος Α'  ήταν κουνιάδος του Κάιζερ (δηλαδή η γυναίκα του ήταν αδελφή του Κάιζερ, η βασίλισσα Σοφία).

Τέλος ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος Β που τα διηγείται ειναι :

Γιος της Φρειδερίκης (εγγονή του Κάιζερ).
Και
Γιος του Παύλου . Ηταν θείος του (ο Κάιζερ) σαν αδελφός της γιαγιάς του Σοφίας.



ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ : Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος Α με στολή Γερμανού Στρατάρχη πίσω από τον Κάιζερ.


.

 Η συμβολή του Βασιλιά Κωνσταντίνου στο στρατιωτικό αγώνα του Έθνους αναγνωρίστηκε και από τον Βενιζέλο, που εισηγήθηκε να του δοθεί η ονομασία του Στρατάρχου !!! Στις 6/19 Απριλίου 1914 έλαβε χώρα μεγαλοπρεπή τελετή στη μεγάλη αίθουσα των ανακτόρων κατά τη διάρκεια της οποίας ο Βενιζέλος ως Υπουργός των Στρατιωτικών απένειμε στον Κωνσταντίνο στραταρχική ράβδο.

http://pluton22.blogspot.gr

Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΣ .

 

Η Α.Μ. Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ  ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΑΣ  ΓΕΩΡΓΙΟΣ Α' 

Η Ναυμαχία της Έλλης

ΜΕ  ΛΙΓΑ  ΛΟΓΙΑ   ΕΙΔΑΝ   ΤΟΝ    ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗ     ΝΑ    ΟΡΜΑ    ΕΠΑΝΩ   ΤΟΥΣ   ΜΕ   ΤΟ   ΑΒΕΡΩΦ ΚΑΙ   ΟΙ   ΤΟΥΡΚΑΛΑΔΕΣ    ΦΟΒΗΘΗΚΑΝ   ΚΑΙ   ΕΦΥΓΑΝ    ΠΡΟΣ   ΤΑ     ΣΤΕΝΑ .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

«Ἡ πατρίς ἀξιοῖ ἀπό ὑμᾶς, ὄχι ἀπλῶς νά ἀποθάνητε ὑπέρ αὐτῆς. Ἀξιοῖ νά νικήσετε».  
Λόγος του Ε. Βενιζέλου την 5 Οκτ 1912 προς το πλήρωμα του Αβέρωφ, πριν την έξοδο του στόλου στο Αιγαίο.
 
Η Ναυμαχία

Την 3 Δεκ(παλ. ημ.) του 1912, στην θαλάσσια περιοχή δυτικά του ακρωτηρίου «Έλλη», στην έξοδο του Ελλησπόντου, διεξήχθη η ομώνυμη ναυμαχία μεταξύ του Ελληνικού Στόλου του Αιγαίου και του Οθωμανικού. Ο υποναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης ήταν διοικητής του Ελληνικού στόλου(4 θωρηκτά και 4 αντιτορπιλικά, με ναυαρχίδα το θωρηκτό Αβέρωφ) και ο πλοίαρχος Ραμίζ Μπέης του τουρκικού(5 θωρηκτά και 7 αντιτορπιλικά με ναυαρχίδα το Χαϊδερίν Βαρβαρόσας ).

Δράση του Πολεμικού Ναυτικού

Το Ελληνικό πολεμικό ναυτικό, εκπλήρωσε πλήρως την αποστολή του κατά την διάρκεια του Α΄ Βαλκανικού πολέμου. Απελευθέρωσε όλα τα ελληνικά νησιά (Λήμνος, Θάσος, Ίμβρος, Σαμοθράκη, Τένεδος, Ικαρία, Ψαρά, Χίος, Σάμος, Λέσβος, Αγ. Ευστράτιος ) και κυριάρχησε του Αιγαίου απαγορεύοντας την αποστολή ενισχύσεων μέσω θαλάσσης. Ο Οθωμανικός στόλος παρέμενε στην ασφάλεια των στενών και δεν «ξεμυτούσε». Ο Κουντουριώτης μετά την απελευθέρωση της Λήμνου(8 Οκτ), κάνοντας χρήση του τουρκικού τηλεγραφικού καλωδίου, απέστειλε προς τον ομόλογο του το εξής σήμα: « Σᾶς ἀναμένομεν».

Η Ναυμαχία

Την 20 Νοε 1912, η Βουλγαρία, η Σερβία και το Μαυροβούνιο υπέγραψαν ανακωχή με την Τουρκία. Η Ελλάς δεν το έπραξε γιατί δεν είχε απελευθερώσει ακόμα τα Ιωάννινα. Από την 30 Νοε υπήρχαν πληροφορίες σχετικά με την έξοδο του τουρκικού στόλου στο Αιγαίο. Ο Κουντουριώτης περιπολούσε επιδεικτικά από την 1η Δεκ έμπροσθεν της εξόδου των στενών. Την 0840 επιτέλους, ο τουρκικός στόλος φάνηκε να κινείται προς βορρά. Ο Ελληνικός στόλος που έπλεε στην αντίθετη κατεύθυνση, ανέστρεψε πορεία και τέθηκε παράλληλα του τουρκικού.



Ο Κουντουριώτης εξέπεμψε προς όλα τα πλοία το ιστορικό σήμα: « Μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ και τάς εὐχάς τοῦ βασιλέως μας, πλέω μεθ’ὁρμῆς ἀκαθέκτου καί μέ τήν πεποίθεσιν εἴς τήν Νίκην, κατά τῶν ἐχθρῶν τοῦ Γένους.»



Την 0915 από την απόσταση των 14000 μέτρων ο «Βαρβαρόσας» άνοιξε πύρ. Την 09.25 από τα 12000 μέτρα ο Αβέρωφ ανταπέδωσε. Η χαμηλή ταχύτητα των 3 παλαιών θωρηκτών ( Ύδρα, Σπέτσες και Ψαρά), ώθησαν τον τολμηρό Κουντουριώτη, εκμεταλλευόμενος την ταχύτητα της ναυαρχίδας του (20 κόμβοι),να αποσπασθεί από την γραμμή πλεύσεως και να κινηθεί ανεξάρτητα ελισσόμενος. « Ὁ Ἀβέρωφ μοῦ ἔκαμνε την ἐντύπωση μανδροσκύλου, γαυγίζοντος διαρκῶς καί τρέχοντος πότε μέν πρός τά ἐδῶ πότε δέ πρός τά ἐκεῖ… », γράφει στο ημερολόγιο του ο κυβερνήτης του, πλοίαρχος Σοφοκλής Δούσμανης. Η απόσταση του Αβέρωφ από το «Βαρβαρόσας » μειώθηκε στα 2850 μέτρα, αλλά τα πυροβόλα του σίγησαν λόγω υπερθερμάνσεως ή και κακής ρυθμίσεως (Υποναύαρχος Αλεξανδρής Κ). Τα πυροβόλα του Αβέρωφ δοκιμάσθηκαν για πρώτη φορά στην ναυμαχία της Έλλης. Ο Ραμίζ Μπέη αιφνιδιάσθηκε από την κίνηση του Αβέρωφ και διέταξε την εσπευσμένη επιστροφή του στόλου στα στενά, ενέργεια που ισοδυναμούσε με ήττα. Την 10.25 η ναυμαχία είχε τερματισθεί. Ένα μήνα μετά την ναυμαχία ο Ραμίζ προσήχθη σε δίκη για τον τρόπο που ενήργησε. Οι απώλειες μας ανήλθαν σε 4 νεκρούς , ενώ οι τουρκικές ήσαν πολλαπλάσιες.

Συμπεράσματα

Η ναυμαχία της Έλλης και της Λήμνου την 5 Ιαν 1913, απέδειξαν την ναυτική υπεροχή μας και εκτόξευσαν το ηθικό μας στα ύψη. Η παράτολμη ενέργεια του Κουντουριώτη, ο οποίος έθεσε την ισχυρότερη μονάδα του στόλου μας σε κίνδυνο, τόσο από τα επάκτια πυροβόλα αλλά και από τα πυροβόλα και τις τορπίλες των εχθρικών πλοίων, έτυχε έντονης κριτικής. Είναι πολύ πιθανό ο γενναίος Ναύαρχος να κατάλαβε ότι μόνο κατά τύχη θα τον πετύχαιναν οι τούρκοι πυροβολητές. Από την πλευρά μας, θα έπρεπε να είχαμε εξοικειωθεί πριν την ναυμαχία, με την χρήση των πυροβόλων του Αβέρωφ. Η ιστορία έχει δείξει όμως, ότι οι νίκες κερδίζονται όταν οι διοικητές έχουν το θάρρος την κρίσιμη στιγμή της μάχης να ριψοκινδυνεύσουν. Ας μην ξεχνάμε ότι όλα τελικά κρίνονται εκ του αποτελέσματος.

Αντγος ε.α. Ιωάννης Κρασσάς

 

 

Η ΑΠΑΡΧΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΔΙΧΑΣΜΟΥ !

Η Απαρχή του Εθνικού Διχασμού

Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΗΘΕΛΕ  ΝΑ  ΕΜΠΛΕΞΕΙ   ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΠΟΛΕΜΟ ΧΑΜΕΝΟ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ   ΚΑΙ  Ο  ΒΑΣΙΛΙΑΣ  ΤΟΝ ΕΜΠΟΔΙΣΕ !  ΑΥΤΗ  ΕΙΝΑΙ  Η  ΑΠΑΡΧΗ  ΤΟΥ ΔΙΧΑΣΜΟΥ ΜΕ  ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ! ( a.p.)

«Δὲν ὑπάρχει μεγαλυτέρα κατάρα εἰς ἕνα τόπον, παρά ὅταν πολιτικοί του τελείως ἀκατάρτιστοι εἰς τὴν τέχνην τοῦ πολέμου, ἔχουν τὴν ἀξίωσιν να σχεδιάζουν καὶ πολεμικὰς ἐπιχειρήσεις».

                           Ἰωάννης Μεταξᾶς 25 Οκτ 1934.

         Στις αρχές του 1915 κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο η Ρωσία πιεζόμενη από τις νίκες των Γερμανών και την προέλαση των Τούρκων στον Καύκασο, ζήτησε από την Γαλλία και την Αγγλία να δημιουργήσουν ένα αντιπερισπασμό εναντίον της Τουρκίας. Οι σύμμαχοι σχεδίασαν με προχειρότητα την κατάληψη των στενών των Δαρδανελίων στην Ευρωπαϊκή Τουρκία και ζήτησαν από τον Βενιζέλο να συμμετάσχει στην επιχείρηση. Για τον Έλληνα πρωθυπουργό ήταν η ευκαιρία που έψαχνε προκειμένου να εισέλθει η Ελλάδα στο πόλεμο στο πλευρό της Αντάντ [1]. 

Το Σχέδιο Μεταξά. 

Μετά την υπογραφή των συνθηκών των Βαλκανικών Πολέμων [2] η Τουρκία δεν ανεγνώρισε την κυριαρχία της Ελλάδος επί των νήσων του Αιγαίου (Λέσβος, Λήμνος, Χίος, Σάμος, Ικαρία). Προς ανάκτηση της ναυτικής της κυριαρχίας στο Αιγαίο, παρήγγειλλε δύο υπερσύγχρονα θωρηκτά νέου τύπου (ντρέντνωτ) από την Μ. Βρετανία. Ο Βενιζέλος ανήσυχων για την αντιμετώπιση αυτής της απειλής παρήγγειλε με καθυστέρηση από την Γερμανία ένα νέο τύπου πολεμικό πλοίο το «Σαλαμίς» και αγόρασε από τις ΗΠΑ δύο παλαιά θωρηκτά. Επειδή ήταν ορατός ο κίνδυνος η Τουρκία να παραλάβει τα πλοία, προτού η Ελλάδα να έχει δυνατότητα να την αντιμετωπίσει, ο Βενιζέλος ζήτησε από τον αντισυνταγματάρχη Ι.Μεταξά, Αρχηγό του Γενικού Επιτελείου [3], να καταρτίσει ένα σχέδιο για την εξουδετέρωση αυτής της απειλής. Τον Απριλιο  του 1914 ο Μεταξάς κατήρτισε ένα λεπτομερές σχέδιο σύμφωνα με το οποίο ο Ελληνικός στρατός θα αποβιβαζόταν στην Καλλίπολη, προκειμένου να αποκτήσουμε διαπραγματευτικά ανταλλάγματα σε περίπτωση απώλειας νήσων του Αιγαίου. Η επιτυχία του σχεδίου στηριζόταν σε δύο προϋποθέσεις: Την ναυτική κυριαρχία της Ελλάδος και την κήρυξη του πολέμου μετά την απόβαση των Ελληνικών στρατευμάτων(στοιχείον του αιφνιδιασμού). Οι όροι αυτοί εξασφάλιζαν την επιτυχία της επιχειρήσεως. Σε διαφορετική περίπτωση θα ευρισκόμεθα αντιμέτωποι πολλαπλασίων δυνάμεων χωρίς ελπίδα νίκης. Ο Μεταξάς με υπόμνημα του κατέδειξε στον Βενιζέλο ότι αυτό που ήταν δυνατόν τον Απρ του 1914 δεν ήταν δυνατόν το Φεβ του 1915, γιατί είχε χαθεί το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Η Τουρκία μετά την είσοδο της στον πόλεμο αύξησε τις στρατιωτικές της δυνάμεις και ναρκοθέτησε τα στενά. Την 17 Φεβ 1915 ο Μεταξάς υπέβαλλε στον Πρωθυπουργό Ε. Βενιζέλο την παραίτηση από τον στρατό γιατί διαφωνούσε με την συμμετοχή της Ελλάδος στην Αγγλογαλλική αποβατική επιχείρηση της Καλλιπόλεως.

Η Παραίτηση Βενιζέλου

Ο Βασιλεύς συγκάλεσε το Συμβούλιο του Στέμματος, όπου την 18 και 20 Φεβ συζητήθηκε για το αν θα έπρεπε να εμπλακούμε ή όχι στην επιχείρηση. Εκ των συμμετασχόντων οι περισσότεροι πρότειναν στον Βασιλέα να εγκρίνει την πρόταση του πρωθυπουργού του. Την 21 Φεβ ο Κωνσταντίνος ανακοίνωσε ότι δεν συμφωνούσε να συμμετάσχει η Ελλάδα στην εκστρατεία των Δαρδανελίων. Την επομένη ο Βενιζέλος παραιτήθηκε. Οι σύμμαχοι 4 μήνες μετά αποχώρησαν από την Καλλίπολη με μεγάλες απώλειες (240.000 άνδρες και 12 μεγάλα πολεμικά).

Η Αρχή του Δράματος




iσπανική γελοιογραφία τον Οκτώβριο του 1915 δείχνει τον Βενιζέλο, καβάλα στον Κωνσταντίνο, που τον απεικονίζει να χει αρπάξει τη Βουλγαρία από το σβέρκο

             Για την πατρίδα μας όμως άρχιζε το κεφάλαιο του Εθνικού διχασμού, μεταξύ του Κωνσταντίνου και του Βενιζέλου. Ο πρώτος πίστευε ότι η ουδετερότητα θα μας επέτρεπε την διατήρηση των κερδών των βαλκανικών πολέμων και θα μας προστάτευε τους ελληνικούς πληθυσμούς στην Μικρά Ασία. Ο Βενιζέλος τολμηρός και οραματιστής έβλεπε την πραγμάτωση της Μεγάλης Ιδέας με την είσοδο της Ελλάδος στο πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων. Υπήρξαν δύο ισχυρές προσωπικότητες με τεράστια δημοτικότητα. Ο λαός συντάχθηκε μαζί τους και διχάσθηκε βαθειά, γεγονός συνεχώς επαναλαμβανόμενο στην ιστορία μας. Εάν η λογική και η σύνεση (Βασιλευς)είχαν υπερισχύσει του τυφλού πάθους και του εγωισμού(Βενιζελος), ενωμένοι θα είχαμε αποφύγει την «Μικρασιατική Καταστροφή». (Οι παρενθεσεις του διαχειριστου)

[1] Αντάντ ή «Εγκάρδια Συνεννόηση» (Entente Cordiale) ονομάζεται η συμμαχία μεταξύ Γαλλίας και Η. Βασιλείου κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

[2] Πρόκειται για τις συνθήκες Λονδίνου, Βουκουρεστίου και Αθηνών που υπεγράφησαν το 1913.

[3] Την εποχή εκείνη ο Αρχηγός του Επιτελείου δεν ήταν και ο ανώτατος διοικητής του Στρατού, όπως ισχύει σήμερα.
Αντγος ε.α. Ιωάννης Κρασσάς

Βιβλιογραφία
α. Ιωάννης Μεταξάς, Το Προσωπικό του Ημερολόγιο, Εκδόσεις ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Β.Ε.Ε Αθήνα 1962
β. Σπύρου Β. Μαρκεζίνη, Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος, ΠΑΠΥΡΟΣ ΓΡΑΦΙΚΑΙ ΤΕΧΝΑΙ Α.Ε Αθήνα 1966.
γ. Αρθρογραφία Ε. Βενιζέλου και ι. Μεταξά, Η Ιστορία του Εθνικού Διχασμού, Εκδοτικός Οίκος Κυρομάνου, Θεσσαλονίκη 1994

Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΑΝΤΙΒΑΣΙΛΕΑΣ ΤΗΣ ΡΩΜΑΝΙΑΣ

Giorgos Pissalidis

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ 22 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1821
Ο ΕΝΔΟΞΟΤΑΤΟΣ, ΜΕΓΑΛΟΠΡΕΠΕΣΤΑΤΟΣ, ΙΛΛΟΥΣΤΡΙΟΣ ΑΡΧΩΝ ΚΥΡ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Γ΄ ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ (=ΑΝΤΙΒΑΣΙΛΕΥΣ), ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ    ΞΙΦΙΛΙΝΟΣ, ΚΟΜΝΗΝΟΣ,  ΔΟΥΚΑΣ,  ΜΟΥΡΟΥΖΗΣ,  ΜΑΜΜΩΝΑΣ, ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ,  ΧΑΝΤΖΕΡΗΣ, Ο ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ, ΠΕΡΝΑΕΙ ΤΟΝ ΠΟΤΑΜΟ ΠΡΟΥΘΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΗΡΥΞΕΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΔΟΥΝΑΒΙΕΣ ΗΓΕΜΟΝΙΕΣ.

Υπήρξε απόγονος της Φαναριώτικης οικογένειας των Υψηλάντηδων με καταγωγή από την Αυτοκρατορία της Ρωμανίας και o φυσικός ηγέτης της Φιλικής Εταιρείας. Με μια έννοια συμβολισμού, μπορούμε να πούμε ότι ο Ποντιακής καταγωγής Πρίγκηψ Αλέξανδρος Υψηλάντης κήρυξε την Επανάσταση του 21 και ο αδελφός του, Πρίγκηψ Δημήτριος Υψηλάντης την τελείωσε πολεμώντας στην Μάχη της Πέτρας.
Να πούμε ότι η παραπάνω επίκληση γίνεται γιατί ο Υψηλάντης προερχόταν από την γενιά των Κομνηνών- Ξιφιλίνων και κατα επέκταση των Συγκλητικών Οίκου Δουκών και Παλαιολόγων. Αποκαλείται δε Αντιβασιλέας, διότι ανασύστησε μυστικά το κονσιτάριο (Σύμβουλιο του Στέμματος) της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας με μέλη άλλων Συγκλητικών Οίκων του Βυζαντίου (Βάγιας Παλαιολόγος, Φωκάς, Ανδρέας Μεταξάς κλπ) που τον εξέλεξαν ως Επίτροπος ήτοι Αντιβασιλέας όστις επί Ρωμανίας αντικαθιστούσε τον Αυτοκράτορα όταν αυτός για διάφορους λόγους (αρρώστεια) δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στα καθήκοντα του. Αυτή ήταν η περιβόητη "Αόρατη Αρχή" και όχι η Ρωσσία, όπως κάποιοι ήθελαν να πιστεύουν. Ο σκοπός του ήταν η απελευθέρωση των παλαιών εδαφών της Αυτοκρατορίας της Ρωμανίας (Ιωνία, Πόντος, κλπ) και όταν έστελνε επιστολές για να ξεσηκώσει τους Έλληνες τους αποκαλούσε "Βυζάντιους αδελφούς".

ΕΜΑΝΟΥΗΛ ΜΑΝΟΥΣΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ , ΕΞΟΧΟΣ ΒΑΣΙΛΟΦΡΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΣ

Γεννήθηκε στην Κρήτη, στο Νίμπρο των Σφακίων το 1853. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων στην Αθήνα και παντρεύτηκε την Μαρία Α. Αρεάλη αδελφή του γνωστού δικηγόρου της Σμύρνης Αντωνίου Α. Αρεάλη. Ηταν  από τους  πιο μορφωμένους αξιωματικούς του Ελληνικού Στρατού της εποχής του.
Το 1897   ως  ταγματαρχης στάλθηκε στη Κρήτη επί κεφαλής εθελοντικού σώματος ενισχυμένου με τρία στοιχεία πυροβολικού προκειμένου να υποστηρίξει την επανάσταση στα Χανιά. Όταν στις 2 Φεβρουαρίου έφθασε εκεί και ο συνταγματάρχης Τιμολέων Βάσσος, ο Ε. Μανουσογιαννάκης τάχθηκε αμέσως υπό τις διαταγές του, υποστηρίζοντάς τον στη μάχη των Βουκολιών πρωτοστατώντας στις επιθέσεις της Καντάνου και της Μαλάξας που διεύθυνε ο ίδιος.
Το 1909 επί κυβέρνησης Δημητρίου Ράλλη ανέλαβε υπουργός των Στρατιωτικών. Ο Μανουσογιαννάκης δεν διέταξε πυρ όπως του είπαν οι πολιτικοί κατά των αξιωματικών που έκαναν το κίνημα στο Γουδί.
Το 1911 τοποθετήθηκε διοικητής της 1ης Μεραρχίας την οποία και διοίκησε και στους δύο Βαλκανικούς Πολέμους όπου και επέδειξε τα μεγάλα στρατιωτικά του προσόντα. Μετά τις νικηφόρες μάχες Σαρανταπόρου και Γιαννιτσών προάχθηκε σε υποστράτηγο. Τον Μάιο του 1913 προάχθηκε σε αντιστράτηγο. Ειδικότερα στον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο του ανατέθηκε η διοίκηση συγκροτήματος μεραρχιών, 1ης και 6ης, επι κεφαλής του οποίου και κέρδισε θριαμβευτικά τη μάχη του Λαχανά και εξεδίωξε τον εχθρό μέχρι το Δεμίρ Ισσάρ, εκπόρθησε τα στενά της Κρέσνας και ανέτρεψε τους Βουλγάρους στη μάχη του Σιμιτλή (ή Τσιμιτλή) και Τζουμαγιάς.
Με τη λήξη του πολέμου ο Ε. Μανουσογιαννάκης τοποθετήθηκε διοικητής του Β΄ Σώματος Στρατού στην Πάτρα, όπου και πέθανε το 1916.
 

http://www.e-sfakia.gr

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΦΡΑΓΚΟΣ , ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΒΑΣΙΛΟΦΡΩΝ ΗΡΩΑΣ.

 Ν                                                
       Ο Αθανάσιος Φρ. Φράγκου,κατηγετο απο την Σουρπη του Δημου Αλμυρου.
      Ο πατερας του ,ο Φραγκος Φραγκου, ηταν οπλαρχηγος και πολεμησε κατα των Τουρκων το 1878 , μαλιστα με δικο του τεχνασμα , νικηθηκαν οι τουρκοι - γκεκηδες  και παρεδωσαν την Κατω  Μονη Ξενιας οπου μεσα ειχαν ταμπουρωθει και προβαλλαν πεισμονα αντισταση. 
         Αλλα και ο παππους του Αθανασιος Φραγκος ηταν φιλικος και οπλαρχηγος στην επανασταση του 1821 .Μαζί η γυναίκα του και ο τρίχρονος γιός. Περνούν την Όθρυ και το καλοκαίρι του 1821 κατηφορίζουν για τα μέρη της Ρούμελης, αφού ο Ξεσηκωμός στο Πήλιο, αλλά και στο κάμπο του Βελεστίνου και του Αλμυρού ήταν σύντομος, τελείωσε τον Ιούνιο, λόγω της ισχυρής στρατιάς του Δράμαλη πασά της Λάρισας, που ακαριαία επιτέθηκε και διέλυσε τους Μαγνησιώτες μαχητές της ελευθερίας. Εκεί στη Ρούμελη θα ενταχθεί σε στρατιωτικά σώματα άλλων οπλαρχηγών, αλλά σε μια μάχη στην Αράχωβα θα χάσει την οικογένειά του, μετά την μάχη δηλαδή δεν θα μπορέσει να την βρει και τελικά, ενώ τον θεωρούσαν όλοι ως σκοτωμένο, μετά από αρκετό καιρό, το 1827 συγκεκριμένα στο Άργος, θα συναντήσει την γυναίκα του Σοφία και τον γιό του, που έχει ήδη βαπτισθεί με το όνομα Φράγκος. Όλα αυτά τα χρόνια ο Θανάσης Φράγκος πολεμά με τους άνδρες του, ενταγμένος στο σώμα του Μάρκου Μπότσαρη και μετά τον χαμό του αρχηγού του το 1823 στο Κεφαλόβρυσο Ευρυτανίας, εντάσσεται στο πολεμικό σώμα του Θοδωράκη Γρίβα.
         Ο Αθανασιος Φραγκος  ως ηταν φυσικο, ακολούθησε τον στρατιωτικό κλάδο, πολέμησε ως αξιωματικός του ελληνικού στρατού στον Πόλεμο του 1897 και είχε την τιμή ως ντόπιος αξιωματικός να μπει πρώτος με τον λόχο του το 1898, μετά τη Συνθήκη Ειρήνης με την Τουρκία, στον Αλμυρό και στον Βόλο. Το 1904 παντρεύεται την Συνοδή Σχοινά από τον Πλάτανο και το 1912-13 συμμετέχει ως Διοικητής Τάγματος στους Βαλκανικούς πολέμους. Ακολουθούν τα χρόνια του Εθνικού Διχασμού και του Α’ Παγκοσμίου πολέμου 1916-1919, όπου ο Συνταγματάρχης πλέον Αθανάσιος Φράγκου συμμετέχει ως διοικητής συντάγματος Ευζώνων.Ως δκτης του συνταγματος Ευζωνων πολεμησε με τον γαλλικο στρατο κατοχης της Θεσσαλιας (λεπτομερειες της μαχης δες εδω), πιασθηκε αιχμαλωτος και φυλακισθηκε στην γερμανικη σχολη Θεσσαλονικης και μετα στην Λεσβο οπου παρεμεινε επι 3 χρονια φυλακισμενος κατω απο αθλιες συνθηκες κρατησεις , υπο επιτηρηση Σενεγαλεζων στρατιωτων. Το 1920 μετα την ηττα του βενιζελου και την ληξη  της Γαλλικης κατοχης, αναλαμβάνει ως Στρατηγός την διοίκηση της 1ης Μεραρχίας Θεσσαλών και στέλνεται στο Μικρασιατικό Μέτωπο. Γίνεται ένας από τους ανώτερους αξιωματικούς της Μικρασιατικής εκστρατείας, διακρίνεται στις μάχες του Σαγγάριου ποταμού και, όταν τον Αύγουστο του 1922 αρχίζει η υποχώρηση της ελληνικής στρατιάς, καταφέρνει να φέρει την μεραρχια του συγκροτημένη πίσω στην πατρίδα, χωρίς απώλειες στρατιωτών και όπλων. Θεωρείται από τους ιστορικούς ερευνητές ότι συνέβαλε τα μέγιστα στη σωτηρία του Νότιου συγκροτήματος της ελληνικής στρατιάς στο Μικρασιατικό Μέτωπο. Το 1923 είναι πλέον απόστρατος αξιωματικός, με τον βαθμό του Υποστρατήγου και σε ηλικία μόλις 59 ετών πεθαίνει, από ανακοπή καρδιάς, ερχόμενος από την Αθήνα στην γενέτειρα του Σούρπη. Ο τάφος του υπάρχει μέχρι σήμερα στο κοιμητήριο της Σούρπης, όπως και το σπίτι της οικογένειας των Φράγκων στην κεντρική πλατεία της Αγ. Παρασκευής της Σούρπης. Δρόμοι στην Σούρπη, στον Αλμυρό, στο Βόλο και στη Λάρισα φέρουν το όνομα του Στρατηγού Αθανασίου Φράγκου.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ  ΣΥΝΤΑΚΤΗ
Δεν ηταν  μονο  ο Πλαστηρας  που  εφερε  πισω αθικτο  το τμημα του ηταν και ο βασιλοφρονας αγνος πατριωτης  στρατηγος Αθανασιος Φραγκος που εμεινε ανωνυμος και δεν εκανε πραξικοπηματα οπως ο Πλαστηρας ! 
 http://almyros.gr/2013/01/22/6995/

ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΠΟΤΕ ΜΑΡΟΚΙΝΟΙ ΙΠΠΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ?

12 Ιουνίου 1917(*): Η "μάχη της σημαίας" και η βίαιη κατάληψη της Θεσσαλίας από τον Γαλλικό στρατό

Ιωάννης Φιλίστωρ 

ο υποσ/γος Αθ. Φράγκου επιθεωρεί το Α΄ Σ. Στρατού στο Μικρασιατικό μέτωπο

 

Στις 27 Μαΐου 1917 συναντήθηκαν στο Λονδίνο ο Γάλλος πρωθυπουργός Ριμπώ, ο υπουργός στρατιωτικών Παινλεβέ, ο Γάλλος στρατάρχης Foch και ο Γάλλος ναύαρχος Λεμπόν με τους Άγγλους ομολόγους τους. Η συνάντηση των κορυφαίων ηγετών της Αντάντ είχε ως μοναδικό θέμα την επίλυση του "Ελληνικού ζητήματος". Η Γαλλική αποστολή είχε ως σκοπό να εξασφαλίσει την Αγγλική συγκατάθεση για ελευθερία κινήσεων στην Ελλάδα. Στην συνάντηση αποφασίστηκε να σταλεί ω ύπατος αρμοστής της Αντάντ στην Ελλάδα ο Γάλλος γερουσιαστής Sarl Zonnart με εν λευκώ εξουσιοδότηση για να προβεί σε οποιαδήποτε ενέργεια θα χρειαζόταν ώστε να εκθρονιστεί ο ουδετερόφιλος Βασιλιάς Κωνσταντίνος και να ενοποιηθεί το Ελληνικό κράτος υπό την φιλοανταντική κυβέρνηση του Βενιζέλου.

Η απόφαση αυτή είχε κυοφορηθεί στους κόλπους της Αντάντ επί ένα χρόνο τουλάχιστον, αλλά συνεχώς αναβαλλόταν καθώς η διφορούμενη συμπεριφορά του Βασιλιά έδινε ελπίδες ότι τελικώς θα συμβιβαζόταν. Σημαντικές όμως εξελίξεις επιτάχυναν τη τελική λήψη της. Πρώτο σημαντικό γεγονός ήταν η κατάρρευση του Τσάρου Νικόλαου, ο οποίος υπήρξε θερμός υπερασπιστής του Ελληνικού Θρόνου. Το δεύτερο γεγονός είχε να κάνει με την απόφαση των Βρετανών να μειώσουν τα στρατεύματα τους στο Μακεδονικό μέτωπο. Το Γαλλικό γενικό επιτελείο στρατού πίεζε ώστε τα αποχωρούντα Αγγλικά στρατεύματα να αναπληρωθούν με τα Ελληνικά. Επίσης σημαντικός παράγοντας στην απόφαση ήταν και η "μάχη της σοδειάς": Σε περίπτωση που

θεριζόταν η  σοδειά του κάμπου της Θεσσαλίας το κράτος των Αθηνών θα αποκτούσε τρόφιμα και θα μειώνονταν οι επιπτώσεις του ναυτικού συμμαχικού αποκλεισμού στον πληθυσμού. Τελευταίο γεγονός υπήρξε η αποτυχία της συμμαχικής επίθεσης στο Μακεδονικό μέτωπο στις 23 Μαΐου, η οποία έπεισε τους Γάλλους ότι όφειλαν να λύσουν το Ελληνικό ζήτημα, ώστε να βελτιωθεί η στρατιωτική κατάσταση στην περιοχή. Στην συνάντηση εκτός από την έγκριση για την αποστολή του Zonnart στην Αθήνα αποφασίστηκε η κατάληψη της Θεσσαλίας, του Ισθμού του Κορίνθου και ο εξαναγκασμός του Βασιλιά σε παραίτηση με σκληρότερο ναυτικό αποκλεισμό, αλλά και με τελική κατάληψη των Αθηνών από τον Γαλλικό στρατό. 

Ο Γάλλος στρατηγός Σαράιγ, διοικητής των Συμμαχικών στρατευμάτων στο Μακεδονικό μέτωπο, είχε ήδη προετοιμάσει τις δυνάμεις του στην Κατερίνη για την κατάληψη της Θεσσαλίας. Στις 7 Ιουνίου είχε ολοκληρωθεί η συγκέντρωση των στρατευμάτων που αποτελούνταν από δύο συντάγματα και τρία τάγματα πεζικού, τέσσερα συντάγματα Ιππικού (αποτελούνταν από Μαροκινούς Σπαχήδες), δύο μοίρες πυροβολικού και δύο σμήνη αεροπλάνων. Το σύνολο των δυνάμεων αυτών ήταν πάνω από 20.000 άνδρες και είχαν τεθεί υπό τις διαταγές του Γάλλου στρατηγού Βενέλ. Απέναντι στην στρατιά αυτή, οι Ελληνικές δυνάμεις περιορίζονταν σε 200 αξιωματικούς και 600 άνδρες της Ι μεραρχίας που βρισκόταν στην Λάρισα υπό τις διαταγές του Έλληνα στρατηγού Ανδρέα Μπαΐρα. όλη η υπόλοιπη στρατιωτική δύναμη των Ελλήνων βρισκόταν στην Πελοπόννησο, αφού η ελληνική κυβέρνηση είχε συμμορφωθεί στο σχετικό περιεχόμενο του τελευταίου συμμαχικού τελεσιγράφου.  Ο Μπαΐρας είχε πληροφορίες για τις Γαλλικές ετοιμασίες και είχε ζητήσει αγωνιωδώς οδηγίες από την Αθήνα για το αν όφειλε να αντιτάξει αντίσταση η όχι. Η Ελληνική κυβέρνηση ήδη βρισκόταν υπό την πίεση του Zonnart που είχε αφιχθή στην Αθήνα στις 9 Ιουνίου, ήλπιζε πως αν συμμορφωνόταν να κέρδιζε λίγο ακόμη χρόνο (άλλωστε δεν υπήρχε και κάποια άλλη ρεαλιστική εναλλακτική), έτσι έδωσε οδηγία στον Μπαΐρα να μην αντισταθεί. 

Η προέλαση της Γαλλικής στρατιάς ξεκίνησε το πρωινό της 10ης Ιουνίου χωρίς φυσικά να συναντήσει καμία αντίσταση. Στις 11 Ιουνίου οι Γάλλοι είχαν καταλάβει την Ελασσόνα και το πρωί της 12ης Ιουνίου ξεκίνησαν για την κατάληψη της Λάρισας. Ο στρατηγός Μπαΐρας μετέβη για να προϋπαντήσει τον Γάλλο στρατηγό Βενέλ τον οποίο συνάντησε στην είσοδο της πόλης. Στην συνάντηση τους ο Έλληνας στρατηγός γνωστοποίησε στον Γάλλο ομόλογο του τις διαταγές της κυβερνήσεως του και έθεσε τις δυνάμεις του στην διάθεση του. Ο Βενέλ όμως δεν φάνηκε να

Ανδρέας Μπαΐρας

συμμερίζεται την ιπποτική συμπεριφορά του Μπαΐρα. Του απάντησε ότι τον συλλαμβάνει αμέσως μαζί με τους αξιωματικούς του επιτελείου του, ενώ απείλησε ότι θα βομβάρδιζε την Λάρισα αν έπεφτε έστω ένας πυροβολισμός. Αργότερα ο Μπαΐρας εξορίστηκε από τον Zonnart στην Κορσική μαζί με τους υπόλοιπους πολιτικούς αντιπάλους του Βενιζέλου.

Την ίδια εχθρική διάθεση έδειξαν οι Γαλλικές μονάδες έναντι των Ελληνικών μονάδων, καθώς όπου έβρισκαν Έλληνες στρατιώτες τους αφόπλιζαν και τους συνελάμβαναν. Το σκηνικό άλλαξε όμως όταν Γαλλικά στρατεύματα έφτασαν στους κοιτώνες του 1/38 συντάγματος Ευζώνων που βρισκόταν υπό τις διαταγές του Αντισυνταγματάρχη Αθανασίου Φράγκου. Οι Γάλλοι ζήτησαν εκτός από τα όπλα των Ελλήνων, τα ξίφη των αξιωματικών. Τις αξιώσεις αυτές ο Φράγκου τις θεώρησε απαράδεκτες και αρνήθηκε να συμμορφωθεί, καθώς σύμφωνα με τα στρατιωτικά ήθη της εποχής οι αξιωματικοί σε αντίσοιχες περιπτώσεις διατηρούσαν τα ξίφη τους. Ακολούθησε αναταραχή στην περιοχή και όλοι οι άνδρες του συντάγματος ακολουθούμενοι από 100 ακόμη οπλίτες της υπολοίπου μεραρχίας προσπάθησαν να διαφύγουν ένοπλοι με την σημαία τους προς την Λαμία. ώστε να αποφύγουν τον εξευτελισμό.

Η φυγή τους έγινε αντιληπτή από τους Γάλλους, με τον Γάλλο στρατηγό να στέλνει το ιππικό των Μαροκινών Σπαχήδων προς καταδίωξη τους. Οι Έλληνες κυνηγήθηκαν για έξι χιλιόμετρα απηνώς, τελικώς κυκλώθηκαν και τους ζητήθηκε να παραδοθούν, αλλά αρνήθηκαν με πείσμα. Στην μάχη που ακολούθησε, ενεπλάκησαν ένα απόσπασμα της ίλης Drevon (1ης επιλαρχίας Κυνηγών) και ένα απόσπασμα της ίλης Ballet των Μαροκινών Σπαχήδων. Αυτά τα δύο αποσπάσματα, που συγκέντρωναν δύναμη 80 ιππέων, ρίχτηκαν με πολύ μεγάλο θάρρος εναντίον ενός λόχου Ευζώνων, οι οποίοι τα περίμεναν -ιστάμενοι ακλόνητοι στα πόδια τους- μέσα στα σπαρτά. Ο λοχαγός (ίλαρχος) Drevon τραυματίστηκε βαρύτατα, ενώ οι υπίλαρχοι Berton της 1ης Κυνηγών και Lantaires των Σπαχήδων σκοτώθηκαν βαλλόμενοι από πολύ κοντά. Ο λοχαγός (ίλαρχος) Drevon ανατράπηκε, πέφτοντας κάτω από το σκοτωμένο άλογο του, όπως έπεσαν και άλλοι 13 ιππείς, τόσο Κυνηγοί όσο

Μαροκινοί στρατιώτες στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο

και Σπαχήδες. Εξ αυτών οι 7 σκοτώθηκαν και οι 6 τραυματίστηκαν βαριά. Ο λόχος των Ευζώνων εκμεταλλεύτηκε τη σύγχυση και διέφυγε όμως λίγο μετά, εντοπίστηκε και πάλι. Οι δύο ίλες, ενισχυθείσες και από στοιχεία της ίλης Dupeyron της 4ης επιλαρχίας των Κυνηγών, περικύκλωσαν τον λόχο των Ευζώνων και ακολούθησε η σφαγή. Στην σύντομη μάχη των Ελλήνων πεζών εναντίον του Γαλλικού ιππικού σε ανοιχτό πεδίο οι Έλληνες είχαν 59 αξιωματικούς και στρατιώτες νεκρούς όλους με φοβερούς σπαθισμούς. Οι Γάλλοι είχαν 2 αξιωματικούς και 7 στρατιώτες τραυματίες. Επί τόπου συνελήφθησαν 49 Έλληνες αξιωματικοί και 269 Έλληνες στρατιώτες. Οι στρατιώτες χρησιμοποιήθηκαν από τους Γάλλους για αγγαρείες και έργα οδοποιίας στο Λιτόχωρο, ενώ οι αξιωματικοί οδηγήθηκαν και κρατήθηκαν σε παλαιούς Τουρκικούς στρατώνες στην Κατερίνη.
Ο αντισυνταγματάρχης Φράγκου με τον αντισυνταγματάρχη Γρίβα μεταφέρθηκαν στη Θεσσαλονίκη με συνοδεία Σενεγαλέζων κυνηγών και Μαροκινών σπαχήδων. Στη συνοδεία ήταν και ο Γάλλος ανθυπίλαρχος τότε των σπαχήδων Verselíppe που στην έφοδο πήρε την ελληνική σημαία. Θεωρείται ο πλέον παρασημοφορημένος αξιωματικός του Γαλλικού Στρατού. Οι αιχμάλωτοι με τη συνοδεία έφτασαν στο γραφείο του στρατηγού Σαρράιγ και ο ανθυπίλαρχος του παρέδωσε ως τρόπαιο τη σημαία. Ο Σαρράιγ τότε του απένειμε την ανώτερη διάκριση: Το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής. Η σημαία παρέμεινε τρόπαιο στα χέρια του Στρατηγού Σαρράιγ και των απογόνων του. Οι πληροφορίες τη θέλουν οι απόγονοι να της επέστρεψαν στο Πρώτο Σύνταγμα των Σπαχήδων που ακόμα διατηρείται χωρίς τη λέξη «Μαροκινό» στην επωνυμία του, έχει μετατραπεί σε τεθωρακισμένο, μετείχε στον πόλεμο του Αφγανιστάν ,και εδρεύει στην πόλη Βαλάνς στη Ν. Γαλλία.

Η κατάληψη της Λάρισας ολοκληρώθηκε χωρίς άλλη αντίσταση, ενώ στις 13 Ιουνίου ολοκληρώθηκε η κατάληψη του Βόλου και των Τρικάλων. Το 5ο σύνταγμα πεζικού υπό των συνταγματάρχη Γιαννόπουλο που βρισκόταν στα Τρίκαλα, όταν έφτασαν τα νέα για την συμπεριφορά των Γάλλων στην Λάρισα οπισθοχώρησε προς Λαμία αποφεύγοντας κάθε επαφή με τους επελαύνοντες Γάλλους.

Η σημαία των Ευζώνων σε παρέλαση

Οι Γάλλοι όμως δεν περιορίστηκαν μόνο στην Θεσσαλία. Σε συνδυασμό με τις καταιγιστικές πολιτικές εξελίξεις στην Αθήνα και την τελική εκθρόνιση του Βασιλιά Κωνσταντίνου, μέχρι τις 26 Ιουνίου είχαν καταλάβει την Ιτέα, τον Μπράλο και την Λαμία. Η Γαλλική προέλαση συνδυάστηκε με δεκάδες συλλήψεις αντιβενιζελικών στην Τσαριτσάνη, στην Ελασσόνα και στην Λαμία. Οι συλλήψεις αυτές γίνονταν με την καθοδήγηση των κατά τόπους Βενιζελικών που έδιναν πληροφορίες στον Γαλλικό στρατό για την ταυτότητα των πολιτικών τους αντιπάλων. Όλοι οι συλληφθέντες μεταφέρθηκαν και φυλακίστηκαν στην τριόροφη Γερμανική σχολή Θεσσαλονίκης και κρατούνταν μαζί με φυλακισμένους του κοινού ποινικού δικαίου. Εκεί οι κρατούμενοι υποβάλλονταν σε καταναγκαστική εργασία σε έργα οδοποιίας, ενώ όσοι αρνούνταν να εργαστούν τους τιμωρούσαν αφήνοντας τους χωρίς στέγη, τροφή και νερό. Υπολογίζεται πως τουλάχιστον 200 πρόσωπα (κατά κανόνα βουλευτές, δημοτικοί άρχοντες, δικηγόροι η γιατροί) υπέφεραν από όλη αυτή την διαδικασία. Τελικώς εκτοπίστηκαν στην Λέσβο όπου παρέμειναν κρατούμενοι των Γάλλων! σε στρατόπεδο συγκέντρωσης επί τρία σχεδόν χρόνια υπό άθλιες συνθήκες μακριά από τους συγγενείς τους και τον τόπο τους. Στο εν λόγω  στρατόπεδο συγκέντρωσης εκτοπίστηκαν συνολικά 850 άτομα (ανάμεσα τους και 60 μοναχοί του Αγίου Όρους!) οι οποίοι ζούσαν σε σκηνές των 9 ατόμων ενώ περιμετρικά του στρατοπέδου υπήρχε μια διπλή σειρά συρματοπλεγμάτων την οποία φρουρούσαν Καμποτζιανοί και Σενεγαλέζοι στρατιώτες.  

Η επέλαση του Γαλλικού στρατού αποτέλεσε ένα όνειδος στην Γαλλική στρατιωτική Ιστορία. Παρά της δοθείσες διαταγές περί του αντιθέτου, οι Γάλλοι συμπεριφέρθηκαν σαν σε κατακτημένη χώρα. Σημειώθηκαν πολλά κρούσματα κλοπών, καταστροφών στις αγροτικές καλλιέργειες, ενώ η χειρότερη συμπεριφορά των Γάλλων στρατιωτών εκφράστηκε με την συνεχή παρενόχληση των γυναικών της περιοχής. Σε αντιπειθαρχικά κρούσματα υπέπεσαν κατά κύριο λόγω οι Μαροκινοί και τα αποικιακά στρατεύματα της Γαλλίας. Η καταπίεση εις βάρος των Ελλήνων δεν μειώθηκε καθ΄ όλη την διάρκεια της Γαλλικής κατοχής των Ελληνικών εδαφών και συνεχίστηκε εις βάρος των αντιβενιζελικών μετά την ενοποίηση του κράτους υπό τον Βενιζέλο.  
Ι. Β. Δ.
Σημειώσεις
(*) Οι ημερομηνίες στο άρθρο είναι όλες στο Γρηγοριανό ημερολόγιο

Πηγές

Γενικό Επιτελείο Στρατού, Η Ελλάς και ο πόλεμος εις τα Βαλκάνια 1914-1918, εκδόσεις Δ. Ι. Σ. (Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού)
Χρήστος Βήττος, Ο Εθνικός Διχασμός και η Γαλλική κατοχή (1915-1920), εκδόσεις Όλυμπος

Το... «ακατανόητον τρόπαιον» του 1917 (άρθρο του κ. Δημήτρη Βάλλα στην τοπική Λαρισαϊκή εφημερίδα "Ελευθερία")

Εκδήλωση μνήμης για την "μάχη της Σημαίας"

Μνημείο της "μάχης της Σημαίας" στην Λάρισα

Επίμετρον - Το μνημείο της "μάχης της Σημαίας" και η τύχη του
Το μνημείο της "μάχης της Σημαίας" είναι μια μαρμάρινη στήλη, έξω από το Κλειστό Γυμναστήριο της Νεάπολης στην οδό Καρδίτσης, που πάνω της φιγουράρουν ανάγλυφα σκαλισμένα μόνο τέσσερα ονόματα πεσόντων: Ενός ταγματάρχη, δύο λοχιών και ενός στρατιώτη και παρακάτω μία επιγραφή αναφέρει με κεφαλαία γράμματα: «ΕΙΣ ΕΝΔΕΙΞΙΝ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΑΣ ΤΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ Ο ΔΗΜΟΣ ΛΑΡΙΣΑΣ ΕΣΤΗΣΕ ΤΟΔΕ», με ημερομηνία 30 Μαΐου 1917. Το μνημείο φιλοτεχνήθηκε και στήθηκε το 1930, χωρίς να αναγράφει τα ονόματα και των υπολοίπων πεσσόντων. πρόσφατα ο "σύλλογος φίλων Ιστορίας Νομού Καρδίτσας" και ο πρόεδρος του Κώστας Καρδαράς ξεκίνησαν μια προσπάθεια για να βρουν και τα υπόλοιπα ονόματα πεσσόντων. (Όποιος αναγνώστης μας έχει σχετικές πληροφορίες μπορεί να αποτανθεί στην ηλεκτρονική διεύθυνση kardaras55@gmail.com.)
Το μνημείο είχε πολλές περιπέτειες καθώς η παλιά του θέση ήταν απέναντι -σήμερα θα εντοπιζόταν πάνω στον δρόμο που διαπλατύνθηκε- με τα έργα η στήλη σχεδόν πετάχτηκε σε παρακείμενο χώρο όπου τώρα στεγάζεται ο συνεταιρισμός ραδιοταξί και διασώθηκε χάρη στην ευαισθησία ορισμένων Λαρισαίων που απευθύνθηκαν στον τότε αντιδήμαρχο κ. Κώστα Σαμουρέλη με παρέμβαση του οποίου το μνημείο τοποθετήθηκε στη σημερινή του θέση.

   

Η δυναστεία του Γεωργίου Α’ τίμησε την Ελλάδα.

 Ανδρεας  Μεγγος.


Από την αυγή της υπάρξεως του το έθνος βασιλεύεται. Το αρχαιοελληνικό κάλλος αντανακλάται στα μάρμαρα των παλατιών που οικοδομήθηκαν από Έλληνες βασιλείς. Ακόμα και η μούσα συνέτρεξε τον Όμηρο όχι για να διηγηθεί βίους θνητών, αλλά για να υψώσει στην αιωνιότητα βασιλικά κατορθώματα με θεϊκή επίβλεψη. Αλλά και αργότερα, όταν το έθνος ντύθηκε τη Ρωμιοσύνη για να πορευτεί στους αιώνες, ήταν η βασιλική πορφύρα που σκέπασε τους ανδρείους και τύλιξε την ίδια την ιστορία. Πίστη στο Θεό και στον ηγεμόνα ζήτησε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος πριν την τελευταία ιππηλασία στην Πόλη. Και στη μνήμη αυτού του βασιλιά έγειρε η ελπίδα του σκλαβωμένου έθνους στους τέσσερις αιώνες οδύνης.
Η νέα Ελλάς αναγεννήθηκε κάτω από βασιλικό θυρεό. Η πρόνοια του Όθωνα οργάνωσε σε σύγχρονες βάσεις την ταλαίπωρη πατρίδα. Η δυναστεία του Γεωργίου Α’ τίμησε την Ελλάδα, την υπερδιπλασίασε και έδωσε όλη της την ψυχή. Για δεκαετίες ολόκληρες τα βασιλικά ανάκτορα ήταν η πύλη της Ελλάδος για τον δυτικό, τον πολιτισμένο κόσμο. Όμως η χώρα χρεοκόπησε από τα τέκνα των γνωστών πολιτικών οικογενειών, όχι από τα τέκνα Ελλήνων βασιλέων και πριγκίπων.
Λησμονούμε ότι οι περισσότερες από τις δεκαετίες του νέου ελληνικού κράτους φέρουν τη σφραγίδα των βασιλέων. Τα χρόνια της προεδρευομένης δημοκρατίας είναι κατά πολύ λιγότερα από τα έτη της βασιλευομένης και τα δεινά επακόλουθα της προεδρευομένης πάρα πολλά. Η μνήμη του έθνους έχει πρώτα κορώνα και μετά γράμματα.

Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΚΟΜΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ !

ΓΙΑΤΙ  Ο    ΒΑΣΙΛΕΥΣ    ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Β '   ΔΕΝ   ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΤΑΙ   ΑΠΟ   ΤΗΝ  ΕΛΛΗΝΙΚΗ   ΠΟΛΙΤΕΙΑ   ΟΠΩΣ   ΟΛΟΙ  ΟΙ   ΠΡΩΗΝ  ΑΡΧΗΓΟΙ   ΤΟΥ  ΚΡΑΤΟΥΣ ? ΓΙΑΤΙ  ΔΕΝ  ΤΟΝ   ΚΑΛΟΥΝ   ΕΠΙΣΗΜΑ   ΣΤΙΣ   ΔΗΜΟΣΙΕΣ   ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ?
ΜΗΠΩΣ  ΕΚΕΙ  ΕΙΝΑΙ  ΤΟΠΟΣ   ΠΟΥ  ΤΙΜΙΟΙ  ΔΕΝ  ΜΠΟΡΟΥΝ  ΝΑ  ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ?

ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΩΝΙΑ ΠΛΗΓΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΜΑΣ !

ΤΟ  ΠΡΟΒΛΗΜΑ  ΜΕ  ΤΟΥΣ  ΤΟΥΡΚΟΥΣ  ΕΙΜΑΣΤΕ  ΕΜΕΙΣ  ΚΑΙ ΟΧΙ  ΑΥΤΟΙ !
Ο  ΤΟΥΡΚΟΣ  ΕΙΝΑΙ  ΙΣΧΥΡΟΣ  ΟΣΟ  ΤΟΝ  ΦΟΒΑΣΑΙ !

 

                                                                                  

                                                                             

ΑΝΑΖΗΤΕΙΤΑΙ ΗΓΕΤΗΣ !

ΕΘΝΗ  ΧΩΡΙΣ  ΒΑΣΙΛΕΑ  ΕΙΝΑΙ  ΕΘΝΗ  ΟΡΦΑΝΑ !

Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ !

ΕΙΝΑΙ  ΠΟΛΥ  ΣΠΟΥΔΑΙΟ  ΝΑ ΤΟ  ΟΜΟΛΟΓΟΥΝ ΑΥΤΟ  ΠΡΩΗΝ  ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ  ΘΕΣΜΟΥ !!!

ΜΗΠΩΣ  Η  ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΑΦΗΝΕΙ  ΧΩΡΟ ΣΤΟΥΣ  ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΕΣ  ΓΙΑ ΝΑ ΔΡΑΣΟΥΝ  ?

Γεώργιος ΚονδύληςΓράφει οΙΩΑΝΝΗΣ ΚΡΑΣΣΑΣΑντιστράτηγος ε.α.

Την 31  Ιαν 1936 ο στρατηγος Γεωργιος Κονδυλης απο τον Προυσο Ευρυτανιας , άφησε την τελευταία του πνοή στην Αθήνα σε ηλικία 57 χρονών, μετά από ανακοπή καρδιάς. Μετά την  αποστρατεία του διετέλεσε δύο φορές πρωθυπουργός 23 Αυγ - 4 Δεκ 1926, 10 Οκτ 1935-30 Νοε 1935) και πολλές φορές υπουργός και βουλευτής.

Στρατιωτική Δράση

Ο Κονδύλης κατατάχθηκε εθελοντής τον στρατό σε ηλικία 18 χρονών, συμμετείε στην Κρητική επανάσταση του 1897 και τον μακεδονικό αγώνα ως καπετάνιος στον νομό Καστοριάς.   Το 1910 προήχθη σε ανθυπολοχαγό και απεσταλει ως δάσκαλος στην κατεχόμενη από τους Τούρκους Ανατολική Θράκη.
Πολέμησε στους Βαλκανικούς αγώνες(1912-13) με τον βαθμό του Υπολοχαγού. Συμμετείχε στο κίνημα Εθνικής αμύνης στην Θεσσαλονίκη το 1916 και έλαβε μέρος ως αντισυνταγματάρχης, διοικητής του συνάγματος των Σερρών στην μάχη του Σκρά ντι Λέγκεν Μαϊ 1917). Το 1919 προήχθη σε συνταγματάρχη και αποστάλθηκε στην Ουκρανία όπου διακρίθηκε στους αγώνες κατά των Μπολσεβίκων ως διοικητής του 3ου Συντάγματος της 13ης Μεραρχίας. Από τον Μάιο του 1919 μέχρι τον Νοε του 1920 συμμετείχε στην Μιρασιατική εκστρατεία. Μετά την ήττα του Βενιζέλου
τις εκλογές εγκατέλειψε την μονάδα του και δραπέτευσε από το μέτωπο κρυπτόμενος σε σκευοφόρο  βαγόνι φέρων στολή στρατιώτου. Εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη, όπου σαν μέλος της οργανώσεως Εθνικής Αμύνης» άσκησε σκληρότατη κριτική κατά ου βασιλέως Κωνσταντίνου και της κυβερνήσεως Δ. Γούναρη.

Οι επιστολές του προς τις εφημερίδες, με τις οποίες Καλούσε τους Έλληνες στρατιώτες σε ανταρσία κατά της ηγεσίας τους,  τυπωνόντουσαν σε προκηρύξεις και εριπτοντο από αέρος από τους Τούρκους στις Εληνικές γραμμές. Μετά την επικράτηση του στρατιωτικού κινήματος Πλαστήρα - Γονατά, επανήλθε στον στρατό και τοποθετήθηκε Διοικητής της Μεραρχίας Κρήτης στην στρατιά του Έβρου. Η συμβολή στην καταστολή του κινήματος Γαργαλίδη - Λεοναρδόπουλου(1923) υπήρξε σημαντική και άμεση, λαβών το προσωνύμιο «κεραυνός». Τον ίδιο χρόνο παραιτήθηκε από τον στρατό και αποστρατεύθηκε με τον βαθμό του υποστρατήγου .*

Πολιτική Δράση

Ο Κονδύλης μαζί με τον Πάγκαλο απεφάσισαν την κάθοδο τους στην πολιτική, εντασσόμενοι στην «Δημοκρατική Ένωση», το κόμμα των αδιάλλακτων Βενιζελικών, του οποίου ηγείτο ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου. Μετά τις εκλογές της 6 Δεκ 1923 ο Κονδύλης πίεσε για την επιβολή της αβασίλευτου χωρίς δημοψήφισμα. Την 22 Αυγ 1926 κατήργησε την δικτατορία του Θ. Πάγκαλου προσεταιριζόμενος τους διοικητάς των δημοκρατικών ταγμάτων τα οποία στην συνέχεια διέλυσε με αιματηρο τρόπο. Το 1928 υπήρξε μέλος της κυβερνήσεως υπό τον Βενιζέλο,  ενώ το 1932 συνέπραξε με το αντιβενιζελικό κόμμα των« Λαϊκών» υπό τον Παναγιώτη Τσαλδάρη.   Υπήρξε από τους πρωταγωνιστές της καταστολής του κινήματος του Βενιζέλου της 5ης Μαρ 1935.   Την 5 Ιουλ 1935 έκανε στροφή 180ο , σε ομιλία του στην βουλή τάχθηκε υπέρ της επανόδου του Βασιλέως Γεωργίου Β’ στην Ελλάδα, προκειμένου να αποκατασταθεί η ομαλότητα.
Την 10 Οκτ 1935 ανέτρεψε πραξικοπηματικά την κυβέρνηση Τσαλδάρη και οργάνωσε το δημοψήφισμα της 30ης Νοε, σύμφωνα με το αποτέλεσμα του οποίου το 98% των Ελλήνων ψήφισε υπέρ της παλινορθώσεως της βασιλείας.
Ο Κονδύλης υπήρξε γνήσιο τέκνο των στρατιωτικών κινημάτων του 1916 και του 1922, και των αλλεπάλληλων του μεσοπολέμου, τα οποία έγιναν όλα στο όνομα της Δημοκρατίας, αλλά επί της ουσίας για την κατάληψη της εξουσίας. Η παροιμιώδης φράση του «Εάν ήξερα ποσό εύκολο είναι να κυβερνάς την Ελλάδα, θα το έκανα από λοχίας», απεικονίζει με τον πιο ωμό τρόπο μια πικρή πραγματικότητα την οποία δυστυχώς δείχνουμε ανίκανοι ή απρόθυμοι να αλλάξουμε.

Παπάγου 12 Ιαν 2016

Βιβλιογραφία
α.Γρηγορίου Δάφνη, Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων (1923-1940), Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ. Αθήνα 1997.
β.Μεταξάς το Προσωπικό του Ημερολόγιο, Επιμέλεια  Χρήστος Χρηστίδης, ΓΚΟΒΟΣΤΗΣ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Β.Ε.Ε
γ.Διεύθυνσις Ιστορίας Στρατού, Η Εκστρατεία εις την  Μικράν Ασίαν, Τόμος 7ος Αθήνα 1962

*Σύμφωνα με τον Γρηγόριο Δάφνη ο Πλαστήρας  πρότεινε την προαγωγή του Κονδύλη σε υποστράτηγο
«για να ησυχάσουν απ’ αυτόν».''ΕΘΝΙΚΗ ΗΧΩ '' ΙΑΝ 2016

Η ΑΡΧΑΙΑ ΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΟΥ ΦΟΙΝΙΚΙΚΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ

Η     ΑΡΧΑΙΑ   ΓΡΑΦΗ   ΤΗΣ    ΚΡΗΤΗΣ    ΕΙΝΑΙ   Η   ΜΗΤΕΡΑ

   ΤΟΥ ΦΟΙΝΙΚΙΚΟΥ   ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ

Επειδή μπορεί κάποιος, διαβάζοντας σήμερα, δυστυχώς, στην Ελληνική εγκυκλοπαίδεια «ΠΑΠΥΡΟΣ ΛΑΡΟΥΣ» Τομ. 5 σελ. 603 στο Κεφ. «Αλφάβητον» τα παρακάτω: «…Κατά την αρχαιότητα εις το στάδιο τούτο της Γραφής έφθασαν μόνο οι Σιμήται διά του φοινικικού Αλφάβητου το οποίο αποτέλεσε, την βάση του Ελληνικού αλφαβήτου των Ιστορικών χρόνων…
τούτο τροποποιηθέν καταλλήλως και προσαρμοσθέν εις τας ανάγκας της Ελληνικής χρησιμοποιείται μέχρι σήμερον. Διαδοθέν δε εις τας Ευρωπαϊκάς χώρας αποτέλεσε την βάσιν των πλείστων εκ των εν χρήσει αλφαβήτων…» ή κάποιους νεοφώτιστους Έλληνες επιστήμονες της αντίδρασης σε κάθε Ελληνικό. Δικαίως! Κάθε εχέφρων Έλληνας εξανίσταται, αγανακτεί και θυμώνει με τις Ιστορικές αυτές ανακρίβειες και δεν ξέρει που να διαμαρτυρηθεί.
Διότι γι’ αυτήν την άποψη, σήμερα πλέον μπορούμε κατηγορηματικά να πούμε ότι πρόκειται για μια χοντροειδή ιστορική απάτη και ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Προτού καταλήξουμε στο ως άνω συμπέρασμα κρίνεται σκόπιμο ν’ αναφερθούμε (πολύ περιληπτικά), στα μέχρι σήμερα γνωστά είδη γραφής. Οι γνωστές κατηγορίες γραφής είναι: η ιερογλυφική, η συλλαβική και η αλφαβητική.
- Ιερογλυφική Γραφή: Είναι η γραφή στην οποία κάθε λέξη είναι και ένα ιδεόγραμμα. Αυτή η γραφή είναι η απλούστερη μορφή γραφής, απλά χρειάζεται να επινοηθεί ένα σύμβολο για κάθε έννοια. Γι’ αυτό τον λόγο η Ιερογλυφική, είναι η πρώτη γραφή που επινόησε ο άνθρωπος. Τέτοια γραφή είναι π.χ. η Παραδοσιακή Κινεζική γραφή, η Βαβυλωνιακή γραφή, η Παλαιά Αιγυπτιακή γραφή κ.ά.
Υπ’ όψιν! Η Ιερογλυφική Γραφή αποκρυπτογραφήθηκε, μόλις το 1799, όταν ανακαλύφθηκε τυχαία, από τους Γάλλους Στρατιώτες του Ναπολέοντα η στήλη της Ροζέτας (Αιγυπτιακή πόλη). Aυτή αναφέρονταν στην εποχή των Πτολεμαίων (196 π.Χ.) και ήταν γραμμένη σε τρεις γραφές:
- Στην Αιγυπτιακή Ιερογλυφική Γραφή
- Στην Δημοτική Αιγυπτιακή, και
- Στην Ελληνική Αλφαβητική γλώσσα.
Η Ιερογλυφική γραφή υπήρξε στον Ελλαδικό χώρο, περίπου μέχρι το 2.200 π.Χ. σε διάφορες μορφές, όπως π.χ. η Ιερογλυφική Κρητική (Δίσκος της Φαιστού). Σύντομα το σύστημα της γραφής άρχισε ν’ αντικαθίσταται στον Ελλαδικό χώρο, από ένα νέο σύστημα γραφής, συνδυασμού Ιερογλυφικής και συλλαβικής, η γνωστή της ιστορία ως Γραμμική «Α» γραφή.
- Συλλαβική Γραφή: Στην γραφή αυτή υπάρχει ένα σύνολο με συλλαβές, οι οποίες και αποτελούν τις λέξεις. Παράδειγμα τέτοιας γραφής είναι η περίφημη ελληνική Γραμμική «Β» γραφή, όπου κάθε συλλαβή αποτυπώνεται με ένα σύμβολο-σημείο. Η Γραφή αυτή διατηρείται στον Ελλαδικό χώρο πιθανότατα και με πολλές παραλλαγές μέχρι το 1500 π.Χ. Ευρέθησαν δείγματα της γραφής αυτής, στην Μυκηναϊκή Ελλάδα (Μυκήνες, Τίρυνθα, Πύλος, Θήβα κ.α. όπως επίσης στην Κνωσό και στην Κυδωνία της Κρήτης.
- Αλφαβητική - φθογγική γραφή: Η Γραμμική «Β» Ελληνική γραφή, υπήρξε ο πρόδρομος της Αλφαβητικής γραφής. Η Αλφαβητική γραφή σχεδόν στην σημερινή της μορφή, χρησιμοποιείται στον Ελλαδικό χώρο από το 1300 π.Χ. Αυτό αποδεικνύουν οι αρχαιολογικές ανασκαφές και τα ευρήματα του τελευταίου αιώνα.
Έτσι λοιπόν μέχρι τας αρχάς του περασμένου αιώνα, επικρατούσε η θεωρία και σύμφωνα με τα γραφόμενα στις εγκυκλοπαίδειες, ότι οι αρχαίοι Έλληνες παρέλαβαν το αλφάβητο από τους Φοίνικες, οι οποίοι κατοικούσαν στις ακτές της Παλαιστίνης. Ενώ συνέβη ακριβώς το αντίθετο, οι Φοίνικες παρέλαβαν την Γραμμική Γραφή Β από τους Κρήτες αποίκους, οι οποίοι κατά τον 13ον π.Χ. αιώνα αποίκησαν τις ακτές της Παλαιστίνης ως Φιλισταίοι, όπως μας είναι γνωστοί, από την Παλαιά Διαθήκη.
Ο Άρθουρ Έβανς, Άγγλος αρχαιολόγος, έχοντας υπ’ όψιν την προέλευση των Φιλισταίων της Παλαιάς Διαθήκης και μετά τις ανασκαφές που έκαμε στην Κρήτη, και μετά την αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής γραφής Β, είναι ο πρώτος που διατύπωσε την άποψη, τεκμηριωμένη, ότι η Κρητικομυκηναϊκή γραμμική γραφή Β, στην οποία βρίσκονται γραμμένες πολλές πινακίδες στην Κρήτη, τις Μυκήνες, την Πύλο κ.ά. είναι η μήτηρ της Φοινικικής γραφής. Και! το σπουδαιότερο ότι η γλώσσα των πινακίδων που ευρέθησαν είναι αμιγώς Ελληνική!
Ο Έβανς ευθύς εξαρχής υποστήριζε ότι τα συλλαβογράμματα της Γραμμικής γραφής Β, δεν εκφράζουν γλώσσα ανατολικής προελεύσεως (όπως επιστεύετο πριν από την αποκρυπτογράφηση), αλλά μόνο Ελληνικά.
Ο Μάικλ Βέντρις, Άγγλος αρχιτέκτονας, είναι αυτός που ανακοίνωσε δημόσια ότι μπόρεσε να αποκρυπτογραφήσει την κρητικομυκηναϊκή γραμμική γραφή τύπου Β΄, στην οποίαν ως γνωστόν πλέον, βρίσκονται πολλές πινακίδες που η αρχαιολογική σκαπάνη ανακάλυψε διάσπαρτα στην Κρήτη και στον Ελλαδικό χώρο.
Η σπουδαιότητα της ανακοίνωσης του κ. Βέντρις, έχει μεγάλη σημασία, για την επιστήμη που έλυε επιτέλους το μυστήριο των πινακίδων της γραμμικής Γραφής Β, αλλά κυρίως για τον Ελληνικό πολιτισμό, διότι η γραπτή του παράδοση μεταφερόταν πλέον, επτά περίπου αιώνες νωρίτερα (από τον 8ο αιώνα π.Χ. στον 15ο αιώνα π.Χ.).
Αυτή η τεκμηριωμένη ανακοίνωση, ήταν ανυπολόγιστης αξίας, διότι άλλαξε άρδην τα δεδομένα της Ιστορίας, η οποία εξαρτάται και προσδιορίζεται από τις γραπτές μαρτυρίες.
- Ο Ρενέ Ντυσσώ, περίπου την ίδια εποχή διατύπωνε ανάλογη άποψη, ότι: «Οι Φοίνικες είχαν παραλάβει το αλφάβητόν των, παρά των Ελλήνων οίτινες είχον διαμορφώσει τούτο εκ της Κρητικομυκηναϊκής γραφής».
Εδώ η διαφορά είναι ότι, το φοινικικό σύστημα γραφής παρέμεινε συλλαβικό, όπως ακριβώς το παρέλαβαν από τους Έλληνες, ενώ η Ελληνική φυσιολογική εξέλιξη κατέληξε στο σημερινό γνωστό αλφαβητικό σύστημα γραφής. Δηλαδή το πρώτο αλφαβητάριο στον κόσμο.
- Τσάντγουικ, μεγάλος Ελληνιστής, ο οποίος συνεργάστηκε με τον Μ. Βέντρις στην αποκρυπτογράφηση των ανακαλυφθέντων πινακίδων της Γραμμικής γραφής Β΄, γράφει σχετικά: «Όλοι οι Έλληνες πρέπει να σέβονται το κομμάτι αυτό του μαυρισμένου πηλού, γιατί αυτό κατ’ εξοχήν έπεισε τον κόσμο ότι οι δημιουργήσαντες τον μυκηναϊκό πολιτισμό ήσαν Έλληνες. Η γλώσσα που μιλούσαν 1.700 χρόνια πριν να γεννηθεί ο Χριστός, είναι με μερικές διαφορές, η ίδια γλώσσα με την ελληνική που μιλιέται σήμερα. Και! ακόμη υπάρχουν πολλά που ίσως δεν ξέρουμε για την ιστορία της Ελληνικής γλώσσας.
- Φραγκίσκος Λιγκόρα, πρόεδρος της Διεθνούς Ακαδημίας προς διάδοση του Πολιτισμού, έκαμε την παρακάτω διδακτικότατη προτροπή, σε ομιλία του τον Μάρτιο του 1997 στο Πάντειο Πανεπιστήμιο: «… Έλληνες, να είστε υπερήφανοι που μιλάτε την Ελληνική γλώσσα ζωντανή και μητέρα όλων των άλλων γλωσσών. Μη την παραμελείτε, αφού αυτή είναι ένα έργο από τα λίγα αγαθά που μας έχουν απομείνει και ταυτόχρονα το διαβατήριό σας για τον Παγκόσμιο Πολιτισμό. Ζωντανέψτε τους αρχαίους σας συγγραφείς, κάνετε γνωστό τον συλλογισμό τους…».
Εδώ! δυστυχώς, ακόμη και Δήμαρχος μεγαλουπόλεως, σκέφτηκε να βάλει στην πόλη του τούρκικες πινακίδες, γιατί λέτε, για να φέρει στην αγορά μερικά γρόσια από Τούρκους τουρίστες. Ας βρει ο κύριος αυτός μια πινακίδα στην από αιώνων ελληνική Πόλη την Κωνσταντινούπολη, με Ελληνικά γράμματα. Ο ραγιαδισμός δυστυχώς δεν εξαλείφεται εύκολα.
Αυτή λοιπόν η γλώσσα μας, η μήτηρ όλων των γλωσσών, όπως δηλώνουν κορυφαίοι ξένοι Επιστήμονες, η γλώσσα της αρχαίας σοφίας του Θείου και της αγάπης, επικίνδυνα αλλοιώνεται με την εισαγωγή και παρείσφρηση ξένων λέξεων και συρρικνώνεται λόγω του φτωχού λεξιλογίου των σημερινών Ελλήνων.
Η γλώσσα αλλοτριώνεται και πεθαίνει, όταν δεν έχει πια νόημα, όταν σ’ αυτήν πληθαίνουν οι κενοί ήχοι και όταν ο θόρυβος της κακοποιημένης πλέον γλώσσας, είναι ξύλινος.
Πρέπει κάποτε να καταλάβουμε ότι η γλώσσα δεν υπερασπίζεται μόνο με ιδεολογήματα της παραδόσεως των τριών χιλιάδων χρόνων, αλλά με τον σεβασμό και την κανονική χρήση της και όχι με την συρρίκνωσή της από τους εδώ καταχραστές της.
Δυστυχώς, μετά την αριστερόστροφη κουλτούρα που επεκράτησε στην χώρα μας, μετά την μεταπολίτευση, σχετικά με την Ελληνική γλώσσα, το Υπουργείο Παιδείας της Ελλάδος θυμίζει τους στίχους του Αλεξανδρινού: «…βαθεία κοιμάται ο Νέρων – ασυνείδητος, ήσυχος και ευτυχής».
Ιωάννης Μ. Ασλανίδης
Αντγος ε.α.
Επίτιμος Δκτής της Σ.Σ.Ε.
http://www.teosagapo7.com/ 

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΚΗ ΙΑΠΩΝΙΑ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ !

 β                              
ΣΤΟ  ΒΙΝΤΕΟ  ΠΟΥ  ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ  ΜΠΟΡΕΙΤΕ  ΝΑ ΘΑΥΜΑΣΕΤΕ  ΤΗΝ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ , ΤΟΝ  ΣΕΒΑΣΜΟ, ΤΗΝ  ΤΑΞΗ  ΠΟΥ  ΕΧΟΥΝ  ΤΗΝ ΩΡΑ  ΤΟΥ  ΦΑΓΗΤΟΥ  ΟΙ  ΙΑΠΩΝΕΣ  ΜΑΘΗΤΕΣ ! 
ΤΕΤΟΙΑ  ΕΘΝΗ  ΔΕΝ  ΣΒΗΝΟΥΝ  ΠΟΤΕ  ΑΠΟ ΤΟΝ  ΧΑΡΤΗ !

Ιωάννης Β' Κομνηνός (1118-1143): μια Βιογραφία,Καλου Αυτοκρατορα.

                                                 l 

Ο Ιωάννης Β' ο Κομνηνός ήτο υιός του Αλεξίου του Α' (1081-1118), ο οποίος ίδρυσε την Δυναστεία των Κομνηνών. Η άνοδος το 1081 στον βυζαντινό θρόνο του Αλεξίου απέτρεψε την πλήρη κατάρρευση του βυζαντινού κράτους δίνοντάς του ζωή πλέον του αιώνος. Είναι χαρακτηριστικό ότι για ένα διάστημα 100 ετών (1081-1180) ανέβηκαν στον θρόνο μόλις τρεις αυτοκράτορες: Αλέξιος Α' (1081-1118), Ιωάννης Β' (1118-1143) και Μανουήλ Α' (1143-1180), γεγονός το οποίο, αναμφισβήτητα, αποδεικνύει την σταθερότητα που επικράτησε εκείνη την περίοδο. Δέον να σημειώσουμε, όμως, ότι η προϊούσα παρακμή του 11ου αιώνος είχε επιφέρει ανήκεστο βλάβη στην βυζαντινή αυτοκρατορία, την οποία απλώς ανέκοψαν κατά τον 12ο αιώνα οι Κομνηνοί, δίχως, τελικά, να επιτύχουν να την αναστρέψουν στην ολότητα της, παρά μόνο εν μέρει. Έτσι, μετά τον θάνατο του Μανουήλ Κομνηνού το 1180, όταν ανήλθαν στον βυζαντινό θρόνο ανίκανοι αυτοκράτορες εμφανίστηκαν ξανά τα παρακμιακά συμπτώματα, αυτή τη φορά περισσότερο έντονα έως ότου οδηγήσουν στην πρώτη άλωση της Βασιλευούσης το 1204.

Ο Ιωάννης Β' ο Κομνηνός ανακηρύσσεται αυτοκράτωρ το 1118, χρονιά κατά την οποία πεθαίνει ο πατέρας του Αλέξιος ο Α' μετά από βαρειά ασθένεια. Στέφεται στις 28 Νοεμβρίου από τον Πατριάρχη Ιωάννη Θ' Αγαπητό. Να επισημάνουμε, δε, ότι την ίδια ημέρα γεννήθηκε ο γιος του Μανουήλ, ο οποίος και τον διεδέχθη στον θρόνο το 1143. Ο Ιωάννης ενυμφεύθη το 1105 την κόρη του βασιλιά της Ουγγαρίας Λαδισλάου του Α' Πιρίσκα, η οποία μετωνομάσθη Ειρήνη. Η αυτοκράτειτα Ειρήνη το 1134 απεβίωσε, αφού λίγο πριν είχε αποσυρθεί σε Μοναστήρι στην Βιθυνία. Λόγω της επιλογής των συνεργατών του από ευρύτερους κύκλους, πέραν των συγγενών, ο Ιωάννης επικρίθηκε από τους τελευταίους. Σε αυτό το σημείο να διευκρινήσουμε ότι ο πατέρας του ο Αλέξιος ο Α' διόρισε σε όλα τα νευραλγικά πόστα ανθρώπους από την οικογένεια των Κομνηνών. Από την άλλη, το αποκλειστικό κριτήριο του Ιωάννου ήταν η επάρκεια εκείνου για το πόστο που προορίζονταν και όχι απαραίτητα η συγγενική σχέση. Βεβαίως, να επισημάνουμε ότι χρησιμοποίησε και συγγενείς του σε κρατικά αξιώματα, αφού πρώτα τους έκρινε ικανούς. Αυτή του η στάση, όμως, δεν άρεσε σε δύο πρόσωπα του στενού του οικογενειακού περιβάλλοντος. Το πρώτο από αυτά αντέδρασε άμεσα και ήταν η αδερφή του Άννα, η οποία συνομώτησε με σκοπό να ανεβάσει στον θρόνο τον σύζυγό της Νικηφόρο Βρυέννιο. Εν τέλει απέτυχε και απομακρύνθηκε από το αυτοκρατορικό περιβάλλον. Το δεύτερο ήταν ο αδερφός του Ισαάκιος, ο οποίος το 1130 στασιάζει αλλά και αυτός αποτυγχάνει να τον εκθρονίσει. Έτσι αναγκάζεται να εγκαταλείψει την βυζαντινή επικράτεια. Οι βασικοί του συνεργάτες ήταν:

1.ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΞΟΥΧΟΣ , ΜΕΓΑΣ  ΔΟΜΕΣΤΙΚΟΣ.ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ  ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ,ΑΧΩΡΙΣΤΟΣ ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ,ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ  ΕΥΦΥΗΣ.

2.ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΚΑΜΑΤΗΡΟΣ

3.ΙΩΑΝΝΗΣ  ΚΟΜΝΗΝΟΣ

4.ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ  ΤΑΡΩΝΙΤΗΣ. 
       Αφού έβαλε σε τάξη το κράτος (το οποίο τους τελευταίους μήνες του 1118 λόγω της ασθένειας του Αλεξίου είχε παρουσιάσει παρόμοια συμπτώματα με εκείνα της αστάθειας του 11ου αιώνος) με τους νέους του συνεργάτες, προέβη στις απαραίτητες ετοιμασίες για τις στρατιωτικές του εξορμήσεις. Οι πρώτες εκστρατείες λαμβάνουν χώρα στην Φρυγία και την κοιλάδα του Μαιάνδρου. Μετά από σκληρές μάχες καταφέρνει να ανακτήσει την άνοιξη του 1120 στην περιοχή της Παμφυλίας την Λαοδίκεια και την Σωζόπολη. Επειδή το πρόβλημα των Πατσινάκων δεν λύθηκε οριστικά με την Μάχη του Λεβουνίου το 1091, κατά την οποία ηττήθηκαν από τον πατέρα του Αλέξιο τον Α', και οι εξορμήσεις τους με τις ανάλογες λεηλασίες ξανάρχισαν, αποφάσισε να εξαλείψει τον κίνδυνο τους μία και καλή. Έτσι το 1123 τους συντρίβει οριστικά στην Βερόη (σημερινή Στάρα Ζαγόρα της Βουλγαρίας) και ο κίνδυνος των Πατσινάκων (ή Πετσενέγκων) εκλείπει. 

Το 1126 επιχειρεί να άρει τα εμπορικά προνόμια των Βενετών, απότοκο της συμφωνίας που -ελέω Νορμανδικής απειλής- υποχρεώθηκε να κλείσει το 1082 ο πατέρας του Αλέξιος με το τότε Χρυσόβουλο, το οποίο προέβλεπε την φορολογική ατέλεια των Βενετών εμπόρων καθώς και των βενετικών πλοίων σε ορισμένα λιμάνια στην βυζαντινή επικράτεια. Τελικά, μετά από επιθέσεις και λεηλασίες των Βενετών σε βυζαντινά νησιά και παράλια αναγκάζεται να ανανεώσει τα προνόμια των τελευταίων και να τα επεκτείνει με την προσθήκη της Κρήτης και της Κύπρου στις ζώνες ελεύθερης εμπορία τους.
Το 1128 στρέφεται κατά των Ούγγρων που απειλούσαν τα σύνορα του Βυζαντίου στην βορειοδυτική Βαλκανική. Οι τελευταίοι κατέλαβαν την πόλη Βρανίτζοβα προκαλώντας την αντίδραση του Ιωάννου. Αυτό ήταν απλώς η αφορμή για την βυζαντινο-ουγγρική διένεξη. Η αιτία ήταν το άσυλο που ζήτησε και έλαβε ο αδερφός του Ούγγρου βασιλιά Στεφάνου του Β' στην βυζαντινή αυλή. Ο Ιωάννης κινείται εναντίων των Ούγγρων, τους νικά κοντά στο φρούριο του Χράμου και ανακτά την Βρανίτζοβα. Τελικά, ο νέος ηγεμόνας της Ουγγαρίας Μπέλα ο Β', ο οποίος διεδέχθη τον Στέφανο Β' το 1131, επιδιώκει φιλικές σχέσεις με το Βυζαντινό κράτος. Έτσι σταματούν οι εχθροπραξίες.
Το 1130 ο αδερφός του Ιωάννου, ο Ισαάκιος, επιχειρεί να στασιάση κατά του αυτοκράτορος αλλά αποτυγχάνει και εγκαταλείπει, αναγκαστικά, την Κωνσταντινούπολη αλλά και την βυζαντινή επικράτεια. Το 1132 εκστρατεύει στην Παφλαγονία και κυριεύει την Κασταμονή από τους Δανισμενίδες, οι οποίοι, όμως, θα επανέλθουν την επόμενη χρονιά (1133) επανακαταλάμβοντας την πόλη. Το 1133 ο Ιωάννης προσεγγίζει τον Γερμανό Βασιλιά Λοθάριο και, εν συνεχείαι, το 1137 τον διάδοχό του Κορράδο τον Γ', με σκοπό τον συνασπισμό των δύο αυτοκρατοριών κατά του Νορμανδού ηγεμόνος Ρογήρου του Β', ο οποίος συνιστούσε απειλή και για τα δύο κράτη, κυρίως όμως για τους βυζαντινούς. Ο λόγος ήταν η συνένωση της Νοτίου Ιταλίας και της Σικελίας σε ενιαίο βασίλειο υπό νορμανδική διοίκηση. Την άνοιξη του 1137 ο Ιωάννης εκστρατεύει κατά της Μικράς Αρμενίας στην περιοχή της Κιλικίας. Έως το 1138 καταφέρνει να καταλύσει το εκεί αρμενικό κράτος και να συλλάβει αιχμάλωτο τον Αρμένιο ηγεμόνα του Ρουπέν.
Παράλληλα με τις πολεμικές επιχειρήσεις των βυζαντινών εναντίον του κράτους της Μικράς Αρμενίας, ο Ιωάννης τον Αύγουστο του 1137 ξεκινά την πολιορκία της Αντιοχείας. Υπό τον ασφυκτικό βυζαντινό πολιορκητικό κλοιό ο ηγεμόνας της Αντιοχείας Ραϋμούνδος υποχρεώνεται να δεχτεί την επικυριαρχία του βυζαντινού αυτοκράτορος και να ασκεί την διοίκηση εκ μέρους του.  Το 1138 ο Ιωάννης υπογράφει Συνθήκη Ειρήνης με τον Εμίρη του Σέσερ. Την άνοιξη του 1142 εκστρατεύει, εκ νέου, προς ανατολάς. Την ίδια χρονιά έχει την ατυχία να πεθάνουν οι δύο μεγαλύτεροι γιοι του, ο πρωτότοκος Αλέξιος και ο δευτερότοκος Ανδρόνικος. Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς καταλαμβάνει την Αττάλεια.
Το 1143, κατόπιν αρνήσεως των Αντιοχέων στην είσοδο του αυτοκράτορος στην πόλη τους, ο Ιωάννης στρατοπεδεύει στην Κιλικία για να προετοιμάσει την πολιορκία της πόλεως. Εκεί είναι που θα πεθάνει κατά την διάρκεια ενός κυνηγιού. Συγκεκριμένα θα πληγωθεί με δηλητηριασμένο βέλος. Προτού πεθάνει θα χρίσει ως διάδοχό του τον τεταρτότοκο του γιο Μανουήλ. Αποβίωσε στις οκτώ Απριλίου του 1143. Ο Ιωάννης έλαβε μέτρα οικονομικής ανάπτυξης, περιόρισε τις σπατάλες και επέβαλλε πιο δίκαιη φορολογία. Διέθετε εξαίρετο χαρακτήρα ένεκα του οποίου ωνομάσθη Καλοϊωάννης. Ο Ιωάννης ο Β' θέλησε να αποκαταστήση το παλαιό γόητρο του Βυζαντίου. Προς τούτο κινήθηκε με μαεστρία, προκειμένου να αποφύγει την δημιουργία διπλού μετώπου, δηλαδή ταυτόχρονο πόλεμο σε Ανατολή και Δύση (γι' αυτό και οι συμφωνίες του με τους Γερμανούς βασιλείς και οι βήμα προς βήμα στρατιωτικές του κινήσεις, πότε στην Βαλκανική και πότε στην Μικρά Ασία και πάντοτε  μεμονωμένα). Τέλος, να αναφέρουμε ότι πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του σε εκστρατείες.

lhttp://www.istorikathemata.com/
ΣΧΟΛΙΟ
ΟΙ  ΒΑΣΙΛΕΙΣ  ΤΟΥ  ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ   ΕΙΝΑΙ ΟΙ  ΦΥΣΙΚΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥ ΠΟΥ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ(ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΕΝ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΑΚΟΜΗ )